Z oryginalnym Drakulem Stokera pierwszy i ostatni raz do czynienia przygotowując się do prezentacji maturalnej o książkowych horrorach. Czyli jakieś 14 lat temu. Ani nie mam do tej historii większego sentymentu, ani ogólnie tematy wampiryczne nie są mi jakieś ekstremalnie bliskie (choć nie to żebym stronił). Każdą premierę od Mandioki śledzę, i tu z początku odpuściłem. Pomyślałem sobie “no dobra, na pewno będzie ładne, ale to tyle”. Później jednak pomyślałem “kurcze, a co jeśli to jest naprawdę, naprawdę kuźwa ładne?”. Kupiłem. I wiecie co? Jest naprawdę ładne. Mamy tu śliczną, pełną rozmachu, ponurą, plamistą kreskę. Od wejścia budowany jest bardzo wyrazisty, niepokojący klimat. Kreacja wizualna jest mega wciągająca, wyjątkowo mocno angażowała mnie w świat przedstawiony. Tak jak często moje oczy potrafią prześlizgiwać się jeno po kadrach, tak tu nie mogłem ich nie podziwiać, cierpliwie i spokojnie. Jest malarsko, pięknie i cholernie niepokojąco. Na minus zadziałały dwie rzeczy: spore przeładowanie tekstu na stronach oraz druga połowa komiksu, w której narracja bardzo straciła na… stanowczości? Zaczęła mnie gubić, meandrować, zrobiło się mniej dosadnie. Jest to czysta adaptacja. Historia znana i niezaskakująca, potraktowana bardzo tradycyjnie. Jeśli ktoś lubi oryginał, koniecznie. Jeśli ktoś lubi ładne rzeczy, koniecznie. Mnie miło się podziwiało, ale wrócić raczej nie wrócę.