Pisanie rozrywkowo i dowcipnie o smutnych i trudnych rzeczach zazwyczaj jest super. Zerocalcare już to udowodnił pisząc… o sobie. W „Przepowiedni pancernika”. Tym razem jednak zaskoczył mnie jak shuriken zza krzaka pisząc o swojej wyprawie na granicę turecko-syryjską, gdzie wybrał się kilkukrotnie w celu wolontariatu i wsparcia Kurdów w walce przeciwko ISIS (i, umówmy się, żeby sprawę nagłośnić). Nie mogłem się z początku wbić w ten komiks. Zerocalcare uwielbia dygresje, meandruje, tworzy pewien strumień świadomości, a ja tu pragnę faktów! Co tam się dzieje! Opowiadaj, a nie się wygłupiasz. Na szczęście już gdzieś w okolicach 1/3 wsiąkłem. Może się pogodziłem ze sposobem narracji, może Zero się trochę opanował. Faktem jest, że ta dygresyjność potrafi pokazać wielowymiarowość sytuacji, jak i doświadczenia autora. No i śmiesznie typ opowiada, trzeba mu przyznać. Ma wyczucie, jest należycie wulgarny, no i umie z lekkością opowiadać o obcinaniu głów zakładnikom. Nie, spokojnie. Tu nic nie jest bagatelizowane i nie zawsze jest do śmiechu. Bywa cholernie emocjonalnie. I wzruszająco. O poczuciu celu, o celebracji walki o ludzkie prawa. O porażkach. O śmierci. O bohaterstwie, takim prawdziwym. O drodze bez powrotu. „Kobane calling” to kawał komiksu. Z jednej strony gawędziarskiego, pragmatycznie i przyziemnie opisującego relacje, mechanizmy i drobne detale złożonej sytuacji. Z drugiej, jest tu też zwyczajnie cholernie dużo informacji. Otwiera oczy i serce. Zrobił robotę.