przeczytane w 5 minut na kiblu, zero treści, zero rysunków, jednozdaniowe wspomnienia o zwierzakach i pretensje do rodziców rzadko to piszę, ale naprawdę - szkoda czasu i pieniędzy niezależnie od tego ile masz pieniędzy i czasu

Jak bardzo mało jest publikacji, które w tak oczywisty i otwarty sposób mówią (tzn. ich autorzy o tym mówią/piszą) o depresji, o zaburzeniach w spektrum autyzmu, zdrowiu psychicznym czy też o odpowiedzialności nas jako rodziców względem naszych dzieci. I jaki mamy na nie wpływ, kiedy nawet nie staramy się ich zrozumieć. A z tym zrozumieniem jest niejednokrotnie bardzo ale to bardzo ciężko. Wiele z nas, pamięta z reguły te mniej przyjemne rzeczy ze swojego dzieciństwa. Autorka w "Mama…" pokazuje swoje relacje z rodzicami, które może nie do końca wynikały z ich winy, a raczej z nieświadomości zaburzeń córki. Wiem sam po sobie, że kiedyś łatwiej wychowywało się za pomocą techniki silnej ręki. Zwłaszcza, jeżeli w rodzinie ojciec miał silną i władczą osobowość. Zacząłem od tej pozycji i szczerze, było mi bardzo smutno jak ją czytałem. Jednocześnie, jest to przeogromna dawka wiedzy dla każdego rodzica, nie tylko tego, które ma dziecko w spektrum, w depresji etc. Ale dla każdego. Jest to lekcja zrozumienia, lekcja pokory i opanowania. Przede wszystkim opanowania, autorka w bardzo prosty, lecz dobitny sposób pokazuje, jak ktoś może ranić słowem, nie mając nawet bladego pojęcia, że to robi. Nie krzywdźmy zatem, rozmawiajmy i spróbujmy zrozumieć. Jeżeli nie próbujemy, krzywdzimy. Krzykiem, nie wygramy a pogorszymy. Obojętnością, zrobimy jeszcze więcej szkody. Jak nie rozumiemy, spytajmy specjalisty. Serio to nie boli, pomaga, czasem kosztuje, ale pomaga.