Tom 2 zaczyna się tam, gdzie zakończył się pierwszy, kontynuując historię życia Maceo i Mezzy, którzy stawiają czoła niebezpieczeństwom świata zniszczonego przez upadek środowiska. Narracja utrzymuje stałe tempo, równoważąc akcję z rozwojem postaci. Postęp fabuły wydaje się organiczny, a stawka odpowiednio rośnie, utrzymując czytelników zaangażowanych i zainteresowanych rezultatem. Co jednak ciekawe, album zdecydowanie mocniej eksploruje temat miłości, a nawet seksualności, przybierając zdecydowanie dojrzalszy ton. Jednym z najsilniejszych aspektów tego tomu jest rozwój postaci. Relacja Maceo i Mezzy pogłębia się wraz z rozwojem ich związku. Poznają swoje słabości i żądze. Chemia między nimi jest wyczuwalna z daleka. Rozwijają się zarówno jako para oraz pojedyncze jednostki. Jason Aaron przedstawia nam ich z wielką dbałością i subtelnością. Postacie drugoplanowe nie zyskują może wiele uwagi, ale spełniają swoją rolę, zarysowując wspomniany wyżej związek. Warstwa wizualna tak jak w poprzednim tomie jest niesamowita. Ilustracje są żywe, szczegółowe i barwne. Mamy tutaj zdecydowanie więcej kolorytu. Jednocześnie Pewnego razu gdzieś na końcu świata nadal uchwytuje surowe piękno postapokaliptycznego krajobrazu. Projekty postaci są charakterystyczne, a sceny akcji dynamiczne. Użycie kolorów potęguje nastrój każdej sceny, skutecznie przekazując emocjonalne punkty fabuły. Tom 2 kontynuuje eksplorację tematów miłości, wytrwałości i ludzkiego ducha, zdolnego do nadziei w obliczu rozpaczy. Fabułę możemy podzielić na dwie części. W pierwszej kontynuujemy podróż bohaterów, a w drugim skupiamy się już na rozbudowie znalezionego przez nich azylu. Komiks oprócz celebrowania więzi głównych bohaterów, uzmysławia nam jak można budować zdrową relację, opartą na miłości. Chodzi o sytuację, w której odrzucimy wszystkie dystrakcje i zaczniemy poświęcać więcej uwagi ukochanej osobie. Autor przypomina nam jednak, że nawet w przypadku tak zdawałoby się szczęśliwej pary, mogą nastąpić zgrzyty i chaos....