Jak sobie spojrzę na Aldebaran, to różnica na niekorzyść nowych tomów jest wyraźna, tu nawet okładka wygląda byle jak.

Autor ma już swoje lata. Komiks jest generalnie rysowany cyfrowo, aby przyspieszyć pracę nad serią. Już nie pamiętam od którego tomu. Dodatkowo za kolorowanie jest odpowiedzialny ktoś inny. Według mnie to w dalszym ciągu seria warta uwagi. Rysunki w Aldebaranie owsze, zjawiskowe, z każdym kolejnym tomem, poziom troszkę faktycznie spada, ale też nie przesadzajmy, że jest jakaś ogromna różnica. Jest wiele innych komiksów, nad którymi ludzie rozwodzą się, podziwiają, klasyków, które wyglądają znacznie gorzej... Przynajmniej takie moje zdanie. I dlaczego ludzie tutaj oceniają, wystawiają oceny przed premierą? Myślę, że gildia powinna wprowadzić system oceniania dla zweryfikowanych, którzy kupili komiks, oraz dla reszty. Powinno być to szczególnie podkreślone. Dziwna polityka - rozumiem takie lubimyczytać, jako serwis. Ale tutaj jest sklep, który sprzedaje komiksy i dwa miesiące przed premierą dopuszcza do sytuacji, w której wystawiane są negatywne komentarze. Dziwne.

Może oko Ci się starzeje i już nie widzi tak, jak kiedyś :)

Jedna z lepszych serii sf

Neptun przenosi czytelników w bliższe i lepiej znane nam rejony kosmosu. Widzimy tu jak Manon (bohaterka znana z Ocaleni: Anomalie Kwantowe) rozpoczyna swoją pracę w siłach specjalnych ONZ. Szybko przyjdzie jej wkroczyć do akcji, gdyż w okolicy Ziemi pojawia się tajemnicze UFO. Na jego pokładzie wysłana jednostka odnajduje zwłoki dwójki młodych ludzi i agresywnego robota. Zebrane tam ślady prowadzą w okolice Neptuna, na którego orbicie znajduje się ogromny statek obcych. Manon Servoz i Kim Keller zostają wysłani w celu jego zbadania, co wcale nie będzie łatwą misją, biorąc pod uwagę znaczącą przewagę technologiczną przybyszów i brak wiedzy, dlaczego pojawili się oni w naszym układzie słonecznym. Recenzowany album to już 25 pozycja pojawiająca się w ramach uniwersum Aldebarana. Duża ilość tytułów nie umniejsza jednak jakości cyklu. Leo bowiem ciągle ma głowę pełną najróżniejszych pomysłów, które urozmaicają stworzone przez niego uniwersum i przy okazji zapewniają fanowi sci-fi przyjemną dawkę rozrywki. Tym razem autor porzuca eksplorację niezbadanych światów na rzecz bardziej „kameralnej” fabuły. Umiejętnie łączy on tu sprawdzone klasyczne elementy gatunku z przemyślaną i zaskakującą treścią (mającą w sobie pewną ukrytą głębię) oraz wyrazistymi postaciami. Całość jest ponadto skonstruowana w taki sposób, że po album może sięgnąć dosłownie każdy. Doświadczeni fani uniwersum spotkają tu znane postacie, o których dowiedzą się jeszcze więcej, nowi czytelnicy mają zaś tu okazję wkręcić się w świat Aldebarana i jego złożoną niezwykłość. Decydując się sięgnąć po ten album, nowy czytelnik powinien być jednak świadomy tego, że tytuł ten (zresztą jak całe uniwersum) nie jest sci-fi akcji. Owszem pojawiają się tu bardziej dynamiczne momenty opowieści, ale są one malutkim dodatkiem do spokojniejszej treści, która i tak potrafi mocno zaskoczyć. Przewracając kolejne strony komiksu, nigdy do końca nie wiemy, w jaką stronę podąży autor, dzięki czemu naprawdę trudno jest się oderwać od lektury...

Wszystkie poprzednie komiksy Leo czytałem z ogromną przyjemnością, niestety tym razem jest gorzej niż źle: gadające głowy, naiwne dialogi, akcja postępująca z szybkości i wdziękiem ślimaka, nieciekawe, statyczne rysunki. Z trudem udało się zmęczyć lekturę do końca.