W oryginale też to tak wygląda?

Może taka konwencja, a poza tym wolę taką kolorystykę od jaskrawych barw z lat sześćdziesiatych czy siedemdziesiątych ubiegłego wieku!!!

rysunki klimatyczne ,bardzo szybko się to czyta. Historia ciekawa, dość brutalna,Niestety ,ale trzeba czekać na zwieńczenie tej opowieści by móc ją ocenić.

Akcja albumu przenosi nas do roku 84, kiedy to rzymskie legiony walczyły z Piktami na terenach dzisiejszej Szkocji. Głównym bohaterem historii jest Meloniusz Brigantus, kolos, którego siłę i umysł wykształcił Rzym. Jest to wojownik, który obok nadludzkiej potęgi skrywa w sobie wiele osobistych tajemnic. Jego jednostka ma stanowić wsparcie dla garnizonu na dalekiej północy. Zadanie to przybierze dość dramatyczne i krwawe oblicze, gdzie śmierć dla wielu będzie wybawieniem. Komiks pomimo swojej ogólnej tematyki trudno jest określić mianem dzieła ściśle historycznego. Yves Huppen wykorzystuje tu bowiem przeszłość głównie jako tło do snucia mrocznej, brutalnej i bezkompromisowej opowieści o walce, zemście i przetrwaniu. Treść pierwszego tomu (cała historia składa się z dwóch albumów) jest dosyć krótka i przede wszystkim nastawiona na akcję. Nie brakuje tu walki i lejącej się krwi. Autor stara się tu pokazać bestialską stronę człowieka, który w chwili zagrożenia jest gotowy dosłownie na wszystko. Jeśli więc ktoś lubi mocną tematykę z naprawdę wyrazistym klimatem, to komiks zapewnia chwile intensywnej rozrywki. Problem pojawia się jednak w momencie, kiedy od tego tytułu oczekiwałoby się coś więcej. Niestety, ale posiada on szereg zauważalnych niedociągnięć i nie spełnia on pokładanych w nim oczekiwań. Fabuła rozwija się tu błyskawicznie (głównie ze względu na objętość komiksu), nie poświęcając więcej miejsca ciekawym wątkom. Dotyczy to zwłaszcza głównego bohatera, który raczej prezentuje tu swoją siłę i brutalność niż wewnętrzne rozterki. Scenarzysta ujawnia zdecydowanie zbyt mało informacji na temat Brigantusa, aby go dobrze zrozumieć. Prawie do samego końca pozostaje więc on tajemniczą machiną do zabijania, która prze do przodu niczym taran...

Bardzo dobry komiks. Prosty, surowy, brutalny, w konwencji sprawiającej wrażenie dusznego i ciężkiego sennego koszmaru. I też dość dobre studium przemocy, która jest przecież niezrozumiała, często nielogiczna, bo oparta na najprostszych, najbardziej prymitywnych instynktach. I nigdy nie dostaniemy tu zadowalającego wyjaśnienia, stąd ten niepokój i poczucie dyskomfortu wobec czegoś, co nijak nie pasuje i nie da się osadzić w naszym sposobie tłumaczenia, jak działa świat. Konstrukcja bohatera jest doskonale dobrana do sposobu ujęcia tematu i znaczenia opowiadanej historii. Prosty i prymitywny klocek, o którym wiemy dokładnie tyle, ile musimy. Że jest nieskomplikowany, kierowany zwierzęcymi odruchami, skłonny do skrajnej brutalności i napędzany zemstą za wykluczenie ze stada. Nie ma w nim więcej. Wiem, że niektórzy woleliby, żeby im wszystko wyjaśniać jak krowie na miedzy, nazywając to dla niepoznaki pogłębionym portretem psychologicznym. I jeśli coś odstaje od tego schematu, czują niedosyt, bo nie łapią. Ojej, spodziewałem się czegoś więcej, myślałem że ktoś mi dokładnie powie, dlaczego bohater jest taki, jaki jest. Może tatuś posłał go do szkoły w gorszej dzielnicy, mama nie kupiła nowszego telefonu i teraz dostaje kolby na widok starej Nokii? Albo chociaż ksiądz molestował? No nie ma, muszę się sam domyślać, nie jest to zatem najlepszy komiks. Otóż jest taki, jaki być powinien i nic mu nie ujmuje, że nie podpasował do schemaciku. Może by tak czasem za ten schemacik wyjrzeć i zauważyć łaskawie, że to trochę inny przypadek? Ale przecież niektórzy wiedzą lepiej od autora, jaką historię ten chciał napisać, zamiast się wysilić i w ogóle zauważyć, co napisał naprawdę. Chcesz wiedzieć więcej o bohaterze, to patrz na ilustrację, kolor, nastrój, rozwój fabuły. Przecież to jest komiks i takie elementy są jego pełnoprawną częścią. Wydaje się, że dla każdego powinno to być banalnie proste. Ale nie, lepiej, jakby autor przedstawił to wprost, bo komu by się chciało wyciągać własne wnioski. Czasem więcej znaczy prościej i głupiej - tutaj autor uniknął tej pułapki.