Ja i arturiańskie mity? No nie, jakoś mi nigdy nie było po drodze, w książkach, w kinie, w komiksach nawet (takiego marvelowskiego Czarnego Rycerza to ja lubię tylko w wersji avengersowej z lat 90., gdzie tej mitologii prawie nie było). I ja wiem, że to coś zrośnięte z kulturą i popkulturą, że ten miecz w kamieniu albo okrągły stół to rzeczy, które zna każdy i wciąż się gdzieś przewijają, ale jakoś nigdy to do mnie nie przemawiało. Zawsze wolałem Rzym, Grecję, starożytny Egipt, nawet skandynawskie podania, ale nie arturiańskie. A tu „Furia” wpadła mi w ręce i całkiem fajne się to okazało. Trochę klasyczne, trochę wykręcone, trochę typowe i przewrotne trochę. I bardzo szybkie w odbiorze, więc nawet kogoś podchodzącego do tematu jak ja rzecz nie znużyła.

Akcja albumu rozgrywa się w królestwie Pendragon, które niegdyś nawiedziła horda demonów. Kraj przetrwał tylko dzięki królowi Arturowi i jego potężnemu świadomemu mieczowi. Po tym wydarzeniu państwo zaczęło jednak znacząco podupadać. Wyczerpany władca, który popadł w alkoholizm i pewne problemy zdrowotne, nie radził sobie zarządzaniem w czasach spokoju. Jakby tego było mało postanowił on wydać swoją córkę Ysabelle za służalczego barona z przerośniętym ego i niezbyt okazałą aparycją. Bohaterka nie ma jednak zamiaru podporządkować się woli ojca. Wyrusza więc ona na poszukiwanie swojej starszej siostry, która wiele lat wcześniej poszła tą samą drogą. Jej wiernym towarzyszem podczas tej przygody zostaje rapier ojca, który nie chce kurzyć się w zamkowej zbrojowni i zdecydowanie przyda się odważnej księżniczce. Duet Geoffroy Monde (scenariusz) i Mathieu Burniat (rysunki) od samego początku oferuje tu czytelnikowi mocno fantastyczną wariację klasycznej legendy. Ramy arturiańskiej opowieści wykorzystywane są tu jednak jedynie jako szkielet dla mieszanki wartkiej przygody, humoru, emocji, dramatu i pewnych odniesień do trudniejszej tematyki (chociażby miejsce kobiet w społeczeństwie). Twórca na pierwszy plan wysuwa tu wartką przygodę, która mocno angażuje i potrafi w wielu momentach zaskoczyć. Bawi się on tutaj sprawdzonymi schematami, dodając do nich przemyślany humor i tworząc z tego brudny, ponury, wielowarstwowy świat, w którym demony czasem są mniej przerażające niż ludzie. Nie brakuje tu wielkich bójek, widowiskowej magii, kąśliwych dialogów oraz zaprezentowania wewnętrznej walki bohaterki. Tworzy to feministyczno-buntowniczą opowieść, w której zachowana jest doskonała równowaga pomiędzy humorystyczną fantazją, przygodą, wyraźnie politycznym kontekstem i pewnymi emocjami. Nie ma tu nawet ułamka sekundy na nudę. Na każdej stronie dzieje się bowiem coś istotnego, co popycha historię do przodu. Niektóre z zaprezentowanych tu wątków są jednak trochę przewidywalne. Jest to jednak naprawdę bardzo mała niedoskonałość....