Statek Dolores wraz ze swoją załogą utknął na planecie Tishal. Miejsce to najeżone platformami wiertniczymi wydobywającymi bogactwa planety dla Ligi Kupców, zdecydowanie nie jest rajem. Wszechobecny pył unoszący się w powietrzu sprawia bowiem, że córka Mony ma ogromne problemy z oddychaniem, a każdy kolejny dzień coraz bardziej niszczy jej płuca. Młoda matka jest więc zdesperowana, aby jak najszybciej wyrwać się z tego piekła. Drogą do celu ma być dołączenie do sfory bezdusznych najemników, którzy planują wyprawę łupieżczą. Didier Tarquin w piątym tomie cyklu kontynuuje opowieść w swoim charakterystycznym i dynamicznym stylu. Decydując się sięgnąć po ten album, można być więc pewnym, że pod jego twardą oprawą znajdziemy wartki kosmiczny western, który potrafi zapewnić fanom gatunku sporo dobrej rozrywki. Nie należy jednak oczekiwać od historii niczego rewolucyjnego. Autorzy dość mocno opierają się tu bowiem na ogólnie przyjętych schematach kosmicznej opery. Sprawdzone rozwiązania zostały tu wykorzystane do pokazania różnych ludzkich dramatów. Począwszy od determinacji Mony, aby za wszelką cenę ratować córkę (nawet przekraczając pewne granice), kończąc na motywacji głównego antagonisty (który nie jest jednoznaczny). Wątki poświęcone psychice postaci są naprawdę niezłe. Jeszcze bardziej można je docenić, patrząc na mocno ograniczoną ilość stron albumu. Twórcy doskonale bowiem wykorzystali tu każdy panel komiksu, aby mocno przykuć uwagę czytelnika. Intrygująca dawka dramatyzmu ma jednak pewien wpływ na samą akcję. W przeciwieństwie do poprzednich tomów jest tu trochę mniej widowiskowo, ale na pewno nie nudno....

Komiks pełen intensywnych kolorów, z głębią w tle. Dobra fabuła, wartki scenariusz, dużo niebanalnej akcji, dobrze nakreślone sylwetki bohaterów i barwne przedstawianie nowych światów - czyli to co lubię. I fajnie, że już w styczniu 2025 premiera kolejnej części, póki co w języku oryginalnym.