Uwielbiam ten komiks.

Popieram przedmówce ze swoim krótkim stwierdzeniem. Na początku byłem trochę zszokowany. Nic nie miało sensu, ale tak gdzieś po 60 stronie, wszystko rozjaśniło się. Na pewno jest tu dużo więcej fantasy. Generalnie fantastyka na najwyższym poziomie. Autor miał wyobraźnie... I to jest w tym tomie najlepsze. Tempo akcji jest jeszcze lepsze niż w poprzednim integralu. Wszystko dzieje się w różnych rzeczywistościach. Trzeba być uważnym aby nadążyć za autorem scenariusza. Z kolei rysownik, w bardzo dobrej formie. Najlepsze chyba w tym komiksie jest poczucie estetyki, bez nadmiernego fantazjowania. Świat, który tym razem obserwujemy, pomimo wspomnianej "dziwności" wydaje się niezwykle realny i namacalny. Alternatywna a raczej alternatywne rzeczywistości pełną gębą. te zeszyty wydają się jeszcze bardziej oryginalniejsze w przekazie i formie od poprzednich w integralu 1. Do tej serii podchodziłem bez jakichkolwiek oczekiwań i zostałem oczarowany. Jeśli oczekujesz tutaj rasowego sci-fi, hard sci-fi, czy typowego post apo z elementami przetrwania w standardowej formie, to możesz rozczarować się. Natomiast jeśli szukasz niezwykle oryginalnej serii, to jest to właśnie Morteluny. :) Tego oczekuje od komiksów. Niezwykłej wyobraźni, odwagi twórców z oczywiście z warsztatem na poziomie. Wrócę jeszcze do tej serii, jak uleci z głowy wiele kwestii. Na pewno zostanie na półce. :)

Pierwszy tom 5/5, drugi 1/5. Autor skręcił tu w tak dziwne rejony, że aż odechciewa się to poznawać. Chyba nigdy nic bardziej odrealnionego nie czytałem.

Pierwsza seria Wód Morteluny była naprawdę dobrą intrygującą opowieścią. A druga? Wizualnie, jeśli weźmiemy pod uwagę oniryczny, niedookreślony klimat, jaki nadali jej autorzy, "morskie pejzarze" i senne krainy, jest naprawdę dobrze. Jeśli chodzi o fabułę - do pewnego momentu pomysły i wybiegi scenariuszowe są interesujące i czytelnik czuje ciekawość, dokąd zaprowadzi autorów ich wyobraźnia. Ale im dalej w las - tym lepiej graficznie, a gorzej z logiką. Ostatnie dwa albumy to już kompletny bełkot, próby ulogicznienia i uzasadnienia tego, czego autorzy już chyba sami nie ogarniają. To zupełnie inny komiks niż seria pierwsza i na dobrą sprawę mógłby nie powstawać. Nadmiar nie zawsze wychodzi na zdrowie a w tym przypadku chyba tak właśnie się stało. Oczywiście, można przymknąć oczy na wiele i zanurzyć się w tę historię bez pytania po co i dlaczego, bo to wszystko ma jednak swój urok, ale moim zdaniem lepiej byłoby zakończyć publikację Wód na pierwszej serii, a z Adamova wydać na to miejsce choćby Czerwoną Cesarzową. Na przykład.