Manuele Fior parę lat temu zrobił na mnie wielkie wrażenie „Pięcioma tysiącami kilometrów na sekundę”. Czym? Wieloma rzeczami, przede wszystkim zaś tym, że z jednej strony był to komiks, który fabularnie wybitnie mi leżał i trafiał w mój gust, a zarazem z drugiej była to po prostu rzecz świetnie wykonana tak fabularnie, jak i graficznie. „Celestia” już nieco mniej wydawała się być w moim stylu – ale tylko nieco – co nie zmieniało faktu, że po prostu musiałem ją poznać. I co? I drugie „Pięć tysięcy” to to może nie jest, bo na emocjach i uczuciach tak mocno już nie gra, nadal jednak to wyśmienity komiks, zabierający nas w podróż po barwnym, patchworkowym świecie, który ma swój ewidentny urok.

pretensjonalna historia.

Tytułowa Celestia to wyspa, która jako z niewielu miejsc na świecie przetrwała wielki kataklizm. Znajdujące się na niej miasto pełne kanałów, stało się domem dla niezwykłych zamaskowanych osób i tajemniczych telepatów. Społeczeństwo to ma jednak swoje dość poważne problemy, których skutki mogą być dla nich opłakane. W takich właśnie realiach żyje dwójka bohaterów, których losy mamy tu okazję śledzić. Są nimi Pierrot sprawnie poruszający się po ciemnych zaułkach w poszukiwaniu książek i odpowiedzi na nurtujące go od dawna pytania oraz posiadająca dar projekcji mentalnej Dora, którą poszukują telepaci. Ich spotkanie jest pełne nieporozumień i niedopowiedzeń, połączy ich jednak wspólny los oraz chęć odkrycia tego, co znajduje się za granicami wyspy. Kultura Gniewu ma w swojej ofercie wiele mocno nietuzinkowych pozycji, których nie da się łatwo zaszufladkować w jednej konkretnej kategorii. Tak też jest w przypadku recenzowanego tytułu, gdzie enigmatyczność treści rozlewa się na wszystkie strony i kadry. Przeczytałem album dwukrotnie i nadal nie potrafię jednoznacznie odpowiedzieć na pytanie, z jakim dziełem mamy tu do czynienia. Nie jest to fantastyka, nie jest to typowa postapokalipsa, nie jest to również dzieło dystopijne. Jednocześnie twórca sięga po elementy wszystkich wspomnianych dziedzin literatury, z kolejnymi stronami zamieniając opowieść w komedię naznaczoną erotyzmem i retrofuturyzmem. Scenariusz komiksu w bardzo dużym uproszczeniu teoretycznie można określić mianem postapokaliptycznej opowieści, balansującej na pograniczu intymności i psychoanalizy, z licznymi elementami trzymającymi czytelnika w napięciu potrafiącymi również mrozić krew w żyłach. Jak zostało to już wspomniane, całość jest mocno enigmatyczna, momentami do tego stopnia, że przypomina omamy schizofrenika (zresztą jeden z bohaterów tak się zachowuje). Taka forma prezentacji sprawia, że jest to dzieło bardzo specyficzne i na pewno niezaliczane do szeroko pojętego mainstreamu. Jest to jeden z tych tytułów, który każdy może interpretować na własny indywidualny sposób i doszukiwać się tu zupełnie innych poukrywanych prawd i przesłań. Jeśli jednak chcemy chociaż trochę zrozumieć zamysł twórcy, to należy przeczytać album co najmniej kilkukrotnie....