Nie dało się przewidzieć w jakim kierunku potoczy się ta historia. Jej finał z pewnością zaskoczy niejednego czytelnika. Trzeba też podkreślić, że daleko tutaj do stylu narracji rodem z większości amerykańskich, a nawet europejskich tytułów. Foligatto i Eccenihilo żyją własnym życiem. Są trochę jak zakazany owoc, do którego lepiej się nie zbliżać, ale którego można jak najbardziej podziwiać z dystansu. Jeśli zatem lubicie to co dziwne, to musicie przekonać się na własnej skórze, że warto ten komiks przeczytać.

Foligatto to dzieło autorstwa Alexiosa Tjoyasa (scenariusz) oraz Nicolasa de Crécy (ilustracje). Szczególnie to drugie nazwisko powinno być znane fanom komiksów. Francuski artysta uważany jest bowiem za jednego z czołowych rysowników w tym regionie. Możecie kojarzyć go, chociażby z takich tytułów jak Visa tranzytowa, czy Super Pan Owoc. Wróćmy jednak do Foligatto. Gdy po pierwszych stronach mamy okazję zapoznać się z mieszkańcami tego dziwnego miejsca, w końcu poznajemy głównego i zarazem tytułowego bohatera. Idealnie pasuje on do abstrakcyjności Eccenihilo. Jest kastratem i śpiewakiem operowym. Ma uświetnić wielki karnawał, który zostaje zorganizowany, aby uspokoić agresywnych, wywołujących sporo zamieszania i niepokoju mieszkańców. Jeśli na tym etapie będzie wam się wydawać, że komiks jest naprawdę dziwny, to zaczekajcie na to, co zacznie się dziać na kolejnych jego stronach. Tajemnicze sny, skrywana prawda o istnieniu siostry, seria absurdalnych morderstw, a w tle wielka zabawa tłumu. Foligatto ponadto hipnotyzuje ilustracjami. Czujemy, jakby coś wciągało nas do dziwacznego snu, nad którym z pewnością nie będziemy mieli kontroli. Komiks świetnie gra kolorami. Dominują tu przygaszone barwy, ale najważniejsi bohaterowie, na czele z operowym śpiewakiem zawsze rzucają nam się w oczy. Tytuł ten jest tak wciągający i fantastyczny, gdyż niemal każdy jego element, od historii przez ilustracje jest w jakiś sposób nietypowy i oryginalny. Nie chciałbym za bardzo rozwodzić się nad fabułą. Mamy nad wyraz wysokiego, obdarzonego długimi ramionami i rzekomym poczuciem sprawiedliwości pana, który odpowiada za porządek i bezpieczeństwo w mieście. Wbrew jego zdaniu zostaje zorganizowany festiwal, który ma uspokoić mieszkańców. Ci bowiem najwyraźniej mają problem z przemocą, co możemy zobaczyć na pierwszych stronach komiksu. Gdy ów pomysł zostaje realizowany, gwiazdą zabawy ma być tytułowy bohater, a ten niesie ze sobą ciężar nie tylko swojego ciała, ale najwyraźniej również swojej duszy....

Pierwszym, co rzuca się w oczy, gdy sięgamy po „Foligatto” jest brzydota (zarówno fizyczna jak i moralna). Mamy rządzących miastem, którzy usiłują kupić sobie spokój od przemocy, organizując w mieście wielki karnawał. Gościem specjalnym ma być Foligatto – śpiewak i kastrat. Pomimo, że miasto jest przerysowane, chwilami makabryczne, to trudno nie dostrzec czarnego humoru, który rozładowuje pobyt w tym chorym, zdeformowanym, zdegenerowanym mieście. „Foligatto” to festiwal mrocznego szaleństwa, w którym bohaterem jest miasto, ludzkie żądze, mroczne odcienie człowieczeństwa. Komiks jest groteskowy, absurdalny, oniryczny, liryczny, surrealistyczny, tragikomiczny. To wszystko prawda. Taki jest Foligatto - mroczna, szokująca groteska, surrealistyczna baśń. Rysunki są świetne, jest co oglądać, jest co podziwiać. Wizualnie jest to majstersztyk. Kreska nie tylko uzupełnia, ale świetnie podkreśla i uwypukla jeszcze groteskowość i surrealizm fabularny. Jest to istne szaleństwo karnawału, i to się czuje, i to jak! Absurd goni absurd. A wszystko jest tak obrzydliwie smaczne i widowiskowe. Lektura tego komiksu była niezapomnianym przeżyciem. Trudno będzie zapomnieć Foligatto, bo tego się nie da „odzobaczyć”. Myślę, że autorzy bawią się tu różnymi stylami. Sceny z karnawału przypominały mi trochę obrazy Marca Chagalla, w każdym razie obrazy kubistów. Z pewnością ten tytuł wyróżnia się na tle innych. Jeśli chcecie komiksu, który ma dużo do zaoferowania, sięgnijcie koniecznie po „Foligatto”. Polecam.

Ponura groteska, przepięknie narysowana.