Nie bardzo kojarzę polskie tytuły poszczególne części, bo nie pasują ani do tych od Taurusa ani oryginalnych?

... "ambicji" tłumacza: ma być inaczej niż było, choćby nawet niezgodnie z oryginałem, po jaką cholerę "drapieżca" zamiast "łowcy" gdy w oryginale jest "Hunter" a "The score" to jak rozumiem "Człowiek o twarzy zbiega"..

... to chyba trochę odlot.

@Łukasz Wójcicki "Człowiek o twarzy zbiega" to "The Man with the Getaway Face" - krótka historia, której nie było u Taurusa. "Syndykat" czyli "The Outfit" - tłumaczenie równie trafne jak "Firma". Jedynie w przypadku "Drapieżcy" można by się zastanawiać, dlaczego tłumacz zdecydował się na taką wersję (całkiem zresztą sensowną, choć nie dosłowną). Dlatego wstrzymałbym się z wieszaniem psów na tłumaczu do czasu zaznajomienia z przekładem. W każdym razie edytorsko zapowiada się zacnie, znacznie lepiej od edycji Taurusa.

Ciekawe ale ponieważ mam klasykę wydaną w 4 tomach to odpuszczam to nowe wydanie.

Parker. Nieprzenikniony twardziel. Facet o robiących wrażenie ogromnych łapach. Z jego twarzy ciężko cokolwiek wyczytać. No może poza tym, że naprawdę nie warto mu wchodzić w drogę. Na kartach niniejszego tomu przekonują się o tym wysoko postawieni przedstawiciele przestępczości zorganizowanej, ale także sami wspólnicy bohatera! Nikt nie uchroni się przed jego gniewem, nawet kobieta, która go kocha. Jeśli kręcą was mroczne klimaty noir i duża dawka sensacji w połączeniu ze starymi, dobrymi Stanami Zjednoczonymi lat 60. ubiegłego wieku, to trafiliście w dziesiątkę. Parker emanuje niezwykłą energią tamtych czasów, a przykuwa nas postacią bardzo niejednoznacznego bohatera. W sumie to samo określenie bohater wydaje się być nietrafione. Z innej perspektywy niż zawarta w komiksie uznalibyśmy go zapewne za łajdaka i drania, którego powinni zapuszkować. Po prostu konkretnego s***wiela. Parker to komiks, który podobnie jak jego główny bohater, nie potrzebuje wielu słów, by oczarować każdego. Jego poszczególne kadry wydają się być idealnie rozplanowane. Przez kolejne fragmenty historii przechodzimy tak jakbyśmy mogli to sobie wyobrazić, gdybyśmy nie mogli posiłkować się obrazami. Darwyn Cooke, legenda komiksu czuje się tutaj jak ryba w wodzie. Cudownie operuje kolorami, dostosowując je do konkretnych opowieści. W Drapieżcy jest to odcień zieleni, a w Człowieku o twarzy zbiega jest to kolor żółty. Jest w tym stylu coś hipnotyzującego, zarazem prostego i złożonego. Autor bawi się formą i czuć, że wielką frajdę sprawia mu opowiadanie historii Parkera. Ta nie jest w sumie nazbyt skomplikowana. Tytułowym bohaterem kieruje chęć zemsty na ludziach, którzy go oszukali. Jak się okazuje, nie wystarczy mu osoba, która bezpośrednio okradła go z ciężko zarobionej kasy. Wkrótce rozrasta się to na walkę z przestępczym Syndykatem. Jednakże Parker kradnie, zabija, napada i oszukuje. Wydaje się, że nie ma w nim krztyny dobra, ale właśnie to sprawia, że jest tak fascynujący.....

Jeśli to faktycznie jest jeden z najwybitniejszych twórców komiksu to chyba nie chciałbym zobaczyć prac tych mniej wybitnych... No chyba, że mówimy tylko o scenariuszu.

Bardzo dobrze siadło, przeczytane na jednym posiedzeniu, wciąga. Moim zdaniem za dużo dodatków, ale rozumiem, że niektórzy sobie lubią takie rzeczy pooglądać czy poczytać jak jakieś wywiady o tym jak powstawał komiks czy inne takie😅

Kiedy nieżyjący już Darwyn Cooke podejmował się adaptacji serii Parker - kryminałów noir, napisanych oryginalnie przez Donalda Westlake’a, moja znajomość komiksowego rynku była bardzo ograniczona. Kilka lat temu coś tam o „Parkerze” usłyszałem, ktoś tam chwalił bardzo i tak z tyłu głowy miałem tytuł ten. Ponieważ nigdy nie czytałem oryginalnego materiału źródłowego, nie mogę wypowiedzieć się na temat wierności tej adaptacji. Nie mogę również powiedzieć, abym był jakoś wielkim fanem kryminałów, ale Darwyn Cooke to jest Darwyn Cooke, to jest zupełnie inny level opowiadania historii! Podobało mi się, jak twórca ten dokonuje naprawdę interesujących wyborów artystycznych. W niektórych rozdziałach nie ma zbyt wielu dialogów, więc historia jest opowiedziana tylko przez to, co ukazane jest w danym panelu. Poznajemy wtedy charakter Parkera - nie jest skomplikowany, nie jest specjalnie rozdarty, jest po prostu chodzącą kulą zemsty. Szczególnie podobała mi się pierwsza część, w której Parker wchodzi do Nowego Jorku bez grosza przy duszy, ale dzięki prostemu schematowi szybko dostaje gotówkę, nowy ciuchy i inne takie. Tutaj mamy chyba najlepszą ekspozycję, jaką dane mi było oglądać w komiksie. Całą naturę tego typa można określić zaledwie kilkoma kadrami - poprzez zbliżenia, mimikę, gestykulację! Majstersztyk i czysty przykład tego, jak medium komiksu może być wyjątkowe i wspaniałe, gdy jest dobrze zrobione. Ale sztuka tutaj nigdy nie przyćmiewa historii, zamiast tego harmonizuje z nią, a soczysta grafika, z minimalnym kolorem, wydaje się być odpowiednią dekoracją dla powieści. Duch lat 60., mocny noir, pościgi, zemsty, a to wszystko zebrane w przepięknym Martini Edition (ogromny format i sporo dodatków), w którym mamy bohatera już niemalże ikonicznego, amoralnego i często mizoginicznego. I choć może nie zachwycam się samą historią, bo jak wspomniałem nie sympatyzuję za bardzo z kryminałami, to graficznie totalnie przepadłem i prace nieodżałowanego Cooke’a zawsze wywalają z kapci! 🖤

Historii rysunkowych godnych uwagi dużo niema ,wiem co piszę bo jestem fanem tego medium od dawna ( 43 lata z 49 lat życia).Tu wszystko pasuje historia ,rysunek ,wydanie .Po prostu jest to niezbędna cegła(dosłownie ) na półce komisarza do której będzie się z sentymentem wracać.