Ari Aster zapowiedział prace nad filmową adaptacją „Lekcji aktorstwa”, a Kultura Gniewu serwuje nam je w komiksowym pierwowzorze. No i bez dwóch zdań jest to kolejny wielki (i chyba na razie ostatni, bo z tego co się orientuję, to zostały już tylko jakieś krótkie formy) komiks Nicka Drnaso. Rzecz jak zwykle sterylna, specyficzna, ale jednocześnie pełna siły, prawdy i emocji. I zaludniona fascynującymi jednostkami, których losów autentycznie jesteśmy ciekawi.

Nick Drnaso to autor, który słynie z pogłębiania psychiki bohaterów, odbijania społeczeństw, skupiania się na relacjach z innymi oraz samym sobą. Z jego prac zawsze wybrzmiewa gęsta beznadzieja, duszne emocje i zagubienie w tej czy innej formie. W komiksie „Lekcje aktorstwa“ wszystko to jest obecne i wszystko to zachwyca, a jednak jest jeszcze jakby więcej i lepiej. A to dlatego, że tym razem autor nie stara się mocno osiąść w rzeczywistości. Wciąż uważnie kreśli portret społeczeństwa w Stanach Zjednoczonych, to nie podlega dyskusji, ale następuje derealizacja, załamanie granic między wyobraźnią a prawdą. A to za sprawą niestandardowych lekcji aktorstwa. Zajęć, jakie z założenia mają pomóc uczestnikom się rozwijać, a zamiast tego prowadzą do rozpadu i zgnilizny. Cykl darmowych spotkań staje się ostoją dla jednostek niedopasowanych i samotnych, poszukujących dla siebie czegoś nowego. Uwolnienie wyobraźni może więc być dla nich wyzwoleniem, ale też kamieniem u nogi. Bo poprzez obudzenie w sobie kreatywności, łatwo odnaleźć części nas samych, o których istnieniu nie wiedzieliśmy. Drnaso kojarzył mi się z zabaw subtelnościami, nie niestandardowymi załamaniami oraz zakrzywieniami rzeczywistości, i muszę przyznać, że takie jego oblicze podoba mi się jeszcze bardziej. Chylę czoła. przekł. Krzysztof Cieślik

Witajcie na otwartych darmowych warsztatach Johna Smitha. Na tytułowe Lekcje aktorstwa zdecydowało się kilkanaście osób. Teoretycznie nie mają one ze sobą wiele wspólnego, chociaż niektórzy z nich się znają. Jest jednak coś, co mocno ich łączy. Każdy z uczestników ma problemy z odnalezieniem się we współczesnym społeczeństwie i czuje się przez to mocno wykluczony. Wszyscy oni zdecydowali się wziąć udział w warsztatach skuszeni obietnicą zmian w swoim życiu. Przystępują więc oni do „lekcji” pełni ciekawości i nadziei na lepsze jutro. Sam zarys historii jasno pokazuje, że Nick Drnaso kolejny raz stworzył dzieło niezwykłe, zapewniające czytelnikowi naprawdę złożoną formę rozrywki. Nie jest więc to tytuł dla miłośników mainstreamu, a dla kogoś, kto chce po zakończonej lekturze jeszcze długo analizować przeczytane treści. Od pierwszej strony albumu w głowie odbiorcy pojawia się pytanie o to, co tu jest prawdziwe, a co nie? Wydarzenia, których jesteśmy tu świadkami, są bowiem mieszanką fikcji i rzeczywistości. Doskonałym przykładem tego może być, chociażby pierwsza scena, kiedy to Rosie i Dennis odgrywają nieznajomych na pierwszej randce. Teoretycznie są oni małżeństwem od bardzo wielu lat, ale okazuje się, że tak naprawdę niewiele o sobie wiedzą i cały czas się „odkrywają”. Tego typu wątków jest tu znacznie więcej i wypełniają one szczelnie 276 stron komiksu. Twórca nie ogranicza się tu tylko do wydarzeń z trwających warsztatów. W jego poprzednich dziełach ważną rolę w historii odgrywali wielowymiarowi bohaterowie i tak też jest w przypadku recenzowanego komiksu. Skupia on uwagę czytelnika na wykreowanych postaciach, ujawniając niektóre szczegóły z ich życia, tym samym prezentując liczne problemy, z którymi borykają się na co dzień....

Zacząłem czytać w niedzielę rano i po prostu musiałem skończyć do końca. Ciężko to opisać, ale losy postaci, mimo, jak to u Drnaso, "akcja" nie leci na łeb na szyję, są bardzo, ale to bardzo angażujące. Zrobić sobie przerwę, to zupełnie wypaść z klimatu. Baaardzo polecam.

Trzeci komiks Drnaso, trzecie dające dużo do myślenia dzieło. Minimalizm, chłód, niepokój. Komiksy tego Gościa są jak austriackie filmy Siedla czy Hanekego.

Szkoda, że dość dobry komiks ma takie dwie małe wady. Fajnie, że na miękko, ale za mały jest margines wewnętrzny, przez co ciężko się czyta rzeczy będące przy środku. Jest to błąd nowicjusza. A wydawnictwo nim nie jest. Drugi to jest czepianie- ale przy tego typu kolorach powinno się dać inny papier który wydobędzie te barwy a nie je dogasi. Czasem wydaje się, że na rynku polskim są dwa papiery. Kreda albo zwykły zabijający kolor, jak tutaj.

Minus dla tłumacza. Jeśli już na pierwszej stronie "So nice to meet you" przetłumaczono na "Strasznie miło cię poznać" to nie wiem czego się spodziewać dalej.