Nury napisał karkołomny scenariusz. Usprawiedliwia żydowskiego kolaboranta współpracującego z nazistami. Tak to rozumiem. Ja tego nie kupuję. Komu to potrzebne. Valee jest przeciętnym rzemieślnikiem, dosyć popularnym. Mnie jego styl nie odpowiada. Twarze w jego wykonaniu wręcz odstręczają.

Komiks wojenny to nie moja bajka. Ja w ogóle wojennych historii nie lubię, a jeśli już po jakieś sięgam, to takie konflikt potępiające, jak „Rzeźnia numer pięć”. I najlepiej takie, w których jednak kryje się o wiele więcej, niż tylko temat militarnych zmagań. Ale czytam rzeczy różne, historie obozowe mniej lub bardziej czasem do mnie trafiały, a już np. takiego „Mausa” to w ogóle uwielbiam. Ale wielkie dzieła uwielbia się niezależnie od gatunku, prawda? A to wielkie było, bez dwóch zdań. Więc wahałem się czy po „Pewnego razu we Francji” sięgnąć, bo i ciekawe wydawało, i klimaty nie moje zarazem. Ale sięgnąłem po ten pierwszy z trzech tomów nie żałuję.

Duet twórców Fabien Nury i Sylvain Vallee wykorzystując mieszankę faktów i komiksowej fikcji, postanowił zmierzyć się z losami naprawdę mocno niejednoznacznej postaci, tym samym odkrywając przed czytelnikiem pewne mroki historii Francji XX wieku. Joseph Joanovic to postać, o której nawet teraz nie możemy powiedzieć, że wiemy wszystko. Był on bowiem mocno tajemniczą i niejednoznaczną osobą. Dla jednych będzie on przestępcą, kolaborantem i zdrajcą, dla innych zaś bohaterem, któremu należą się największe peany. Sierota, Żydowski imigrant z Rumunii, parający się zbieraniem złomu, dzięki któremu dorobił się niebotycznego majątku. Osoba współpracująca zarówno z ruchem oporu, jak i okupantem, sprawnie balansująca na granicy dobra i zła, określana swego czasu jako „król Paryża”. Niezwykłość i złożoność Josepha Joanovica przekłada się na mocno wieloznaczny charakter całego scenariusza, jaki można znaleźć w tomie pierwszym. Autorzy balansują tu na wspomnianej granicy fikcji i rzeczywistości. W każdej z zaprezentowanych scen starają się zachować daleko idącą neutralność. Pozostawiają oni więc czytelnikowi swobodę oceny poczynań poszczególnych bohaterów (nie tylko Josepha). Życie nigdy bowiem nie jest tylko czarno-białe i to właśnie stanowi jądro całej ten historii. Fabułą oparta jest tu na licznych retrospekcjach (wspomnienia Josepha na łożu śmierci). Ma to w sobie pewną ciekawą dynamikę. Czasem jednak w połączeniu z chęcią przekazania na ograniczonej ilości miejsca zbyt wielu informacji, prowadzi do małej dezorientacji czytelnika. Wpływ na to mają również liczne postacie przewijające się przez komiks, które nie zawsze są dobrze objaśnione. Pomimo tego, że fabuła czasem trochę zbyt galopuje do przodu, całość czyta się z naprawdę niekłamaną przyjemnością i dużym zaangażowaniem.