Trzeci tom „Czarodziei i ich dziejów” kończy kolejny etap tej historii. Nie kończy jednak całości. To po prostu kolejny etap, dość zamknięty, nieco inny, rozwijający to, co już znamy, dopełniający, a zarazem wprowadzający w to, co będzie dalej. Na koniec więc tym razem nie czeka nas napis „ciąg dalszy nastąpi”, w tym miejscu można przestać czytać, tym bardziej, że to ostanie komiksy z cyklu, które współtworzył jego twórca, ale jednocześnie jest też na co czekać dalej, jeśli przygody Kaczek i Myszy do Was trafiły.

Poprzednie tomy serii autorstwa Stefano Ambrosio serwowały czytelnikowi dosyć zwartą przygodowo-magiczną historię. W Czarodzieje i ich dzieje tom 3 trend ten ulega pewnej przemianie. Komiks składa się bowiem z czterech oddzielnych rozdziałów/historii, do stworzenia których zostali również dopuszczeni inni scenarzyści. Na fana przygód arcymaga Mikiego i jego przyjaciół czeka tutaj nie tylko kontynuacja napoczętych wątków, ale również opowieść stanowiąca swoistego rodzaju prequel do całego cyklu. Brzmi to wszystko bardzo intrygująco. Czy tak też jest w rzeczywistości? Na pewno albumowi nie można niczego zarzucić pod kątem czysto rozrywkowym. Poszczególne rozdziały wypełnione są magią, wartką przygodą, licznymi zwrotami akcji, wyrazistymi Disneyowskimi bohaterami i przyjemnym w odbiorze humorem. Czysty „fun” płynący z obcowania z tym dziełem jest więc niezaprzeczalny. Ponarzekać można jednak trochę na jakość tytułu, jeśli porówna się go bezpośrednio z poprzednimi tomami. Szczególnie widać to w scenariuszu Ambrosio i historii Lemuria. Ciężko nie odnieść tu wrażenia, że autorowi zabrakło trochę nowych pomysłów na rozwój dzieła. Mało tego wraz ze zbliżającym się końcem serii postanowił on wrzucić do opowieści wszystko, co tylko znajdowało się w jego głowie. Wedle starego powiedzenia „co za dużo to niezdrowo” mnogość wykorzystanych pomysłów prowadzi momentami do niepotrzebnego chaosu. Lepiej pod tym względem prezentują się historie autorstwa Marii Muzzolini i Matteo Venerusa