Akcja albumu przenosi czytelnika do Norwegii połowy IX wieku. Pewna wikińska wojowniczka o imieniu Eivor jest świadkiem napaści wojowników z sąsiedniego królestwa na wioskę. Na widok walki krew mocno buzuje w jej żyłach. Kiedy włącza się ona do bitwy, najeźdźcy jeden po drugim giną od jej miecza. Nie tylko ratuje ona mieszkańców wioski, ale również zdobywa pewnego nader cennego więźnia. Osobę, która twierdzi, że zna tajemnice legendarnego Asgardu. Tak rozpoczyna się jej przygoda, która może ją doprowadzić do wielkiej chwały albo do tytułowej Valhalli. Ten ogólny zarys fabuły na pewno zwróci uwagę zapalonych graczy. Assassin’s Creed Valhalla: Pieśń chwały jest bowiem prequelem wielkiego hitu Ubisoftu, który zyskał uznanie wielu miłośników elektronicznej rozrywki. Nie ma również co ukrywać, że jest to pozycja głównie kierowana do osób, które odhaczyły grę z listy tytułów do ogrania. Jeśli jeszcze się tego nie zrobiło (lub w ogóle nie zna się serii AC), raczej odradzam lekturę tego tytułu z dwóch dosyć ważnych powodów. Po pierwsze historia jest tutaj dosyć krótka i głównie nastawiona na mocną akcję. Autor nie stara się należycie rozjaśnić czytelnikowi całej opowieści. Wiele wątków jest więc tak skonstruowanych, że zrozumieją je jedynie fani serii. Po drugie komiks w dość bezpośredni sposób odkrywa niektóre ważne elementy/tajemnice scenariusza gry, co znacząco może zepsuć graczowi fabularną niespodziankę. Album ma oczywiście również swoje zalety i głównie należy do nich wartka akcja. Siedemdziesiąt dwie strony komiksu wypełnione są po brzegi wydarzeniami (często dość brutalnymi), które nie pozwalają odbiorcy nawet na ułamek sekundy nudy. Całkiem dobrze scenarzysta radzi sobie także z prezentacją głównej bohaterki. Nie jest ona może tak bardzo wyrazista, jak w samej grze, biorąc jednak pod uwagę ograniczoną ilość miejsca, prezentuje się ona moim zdaniem wyśmienicie.