„Hotel na skraju lasu” zaintrygował mnie okładką. Grafika rodem z wiktoriańskiego horroru, nastrojowa, miła dla oka, opis całkiem niezły, więc czemu nie. Może w kinie grozy nasi rodacy nie święcą triumfów, ale literacko i komiksowo czasem potrafili pokazać na co ich stać, a że horrory to absolutnie moja bajka i… I fabularnie całkiem przyjemnie mi to weszło, ale z szatą graficzną, choć najpierw mi podeszła, im głębiej w ten las, tym większy miałem problem.

Niewiele komiksowych horrorów dotychczas przeczytałem, ale coś mnie przyciągało do tego „Hotelu na skraju lasu”. Bardzo kupowały mnie przykładowe plansze, brudna, mało czytelna, ale jednocześnie na swój sposób elegancka kreska. Punkt wyjścia jest równie dobry. Niedoprecyzowane miejsce akcji, świat podobny do naszego, ale inny. Mroczny hotel, ciągłe deszcze, mgły, niepokojące zmiany klimatu, migracje zwierzyny. Cóż, od razu muszę zaznaczyć: ni cholery nie jest to horror. Jest bardzo klimatycznie, ale komiks ani trochę nie próbuje straszyć. Ot, pojawiają się w okolicy trupy, czasem widać cień jakiejś skradającej się bestii, ale to by było na tyle. Świat przedstawiony bardzo mnie zaintrygował, ale bardzo brakuje tu napięcia, intrygi, czegoś wzbudzającego ciekawość. Wszystko dzieje się przesadnie spokojnie. Z początku podobał mi się fakt, że dużo tu dialogów, narracji z offu, postaci mają coś do powiedzenia i mają stworzone wyraziste charaktery. Jednak przez te ciągłe rozmowy i dymki czytelnik ani na chwilę nie zostaje sam i ma permanentne poczucie bezpieczeństwa. Rysunki, mimo że cudnie klimatyczne, mogłyby być bardziej dostosowane do atmosfery danej sceny. Mam też wrażenie, że lepiej by to zadziałało gdyby strony były czarne zamiast białych. Dobra, to ostatnie brzmi jak drobny zarzut, ale nie mogłem się go pozbyć w trakcie czytania. Podsumowując, świetny klimat i rysunki oraz potencjał w pisaniu postaci, ale nie skleiło się to w zadowalającą całość.