Widzę „Le Boucher” na okładce, biorę w ciemno. Kupił mnie „Dniami, których nie znamy”, kupił „Pacjentem” no to jest pewien, że kupował będzie dalej. Bo ta wrażliwość, ta estetyka, to jego podejście wybitnie mi leży i z każdym kolejnym albumem tylko się w tym wszystkim umacniam. I wybitnie leży mi też „47 strun”, tematycznie rzecz dziwna, ale jak zawsz zaskakuje – pozytywnie – kryjąc w sobie masę emocji, intrygujących wątków, uczuć i jakiejś takiej siły wyrazu, że nie da się oderwać. A przy czterystu stronach niemal to jednak ma spore znaczenie.

Le Boucher kupił mnie odrazu swoimi estetycznymi, "czystymi" kadrami w swoich dwóch dotychczasowych powieściach, więc w ciemno zamówiłem "47 strun". W porównaniu z "dni których nie znamy" i "pacjentem", to dzieło jest najobszerniejsze, więc dla fanów kreski Le Boucher'a będzie to z pewnością uczta. Uczta, w której miesza się surrealizm, niepokój, intryga, gdzie trudno właściwie przewidzieć co czeka nas na kolejnych stronach. Dochodzi do tego fakt, że na dalsze losy bohaterów musimy czekać do momentu wydania części drugiej. Jak najbardziej polecam

Gorący, słoneczny dzień, który nie zwiastuje niczego nadzwyczajnego. To właśnie jednak wtedy pewna zmiennokształtna istota pod postacią powabnej kobiety poznaje młodego urodziwego mężczyznę. Muzyka (harfistę) o imieniu Ambroise, w którym momentalnie się zakochała od pierwszego wejrzenia. Od tego momentu jej umysł obsesyjnie zaprzątnięty jest chęcią zwrócenia jego uwagi. Uwodzenie i zdobywanie wiedzy na temat obiektu westchnień staje się głównym celem jej działań. Wykorzystuje ona do tego zdolność przybierania dowolnej postaci. Ambroise kompletnie nieświadomy zaistniałej sytuacji, całą swoją uwagę poświęca na integrację z orkiestrą, do której właśnie dołączył i doskonalenie swoich zdolności muzycznych. Chęć dalszego rozwoju i pragnienie zdobycia niezwykłego instrumentu sprawia, że wpada on pod skrzydła znanej piosenkarki Francesci Forabosco (będącej ową zmiennokształtną). Kobieta pomoże mu zdobyć wymarzoną harfę, kiedy jej podopieczny sprosta 47 wyzwaniom. Patrząc tylko na sam zarys fabuły, można odnieść mylne wrażenie, że mamy tutaj do czynienia z romansem z elementami fantasy. Kiedy jednak zanurzymy się w dziele, szybko dajemy się porwać złożonej, poetyckiej, filozoficznej historii o miłości i muzyce, w której nie brakuje naprawdę mocnych elementów thrillera psychologicznego. Timothe Le Boucher na przestrzeni kolejnych swoich dzieł wyraźnie dojrzał i stał się specjalistą w ukazywaniu intrygujących bohaterów, którzy muszą zmagać się z różnymi trudami życia (głównie problemami z własną tożsamością). Treści tego typu potrafią być zaskakujące i dosyć angażujące. Niestety, ale ich specyfika sprawia, że nie każdy będzie musiał być nimi zachwycony. Na pewno jest to album przepełniony melancholią i dramatyzmem, co ma bardzo duży wpływ na tempo fabuły. Niektóre sceny dość mocno się wleką i mogą powodować u czytelnika zwyczajne uczucie nudy (dodatkowo niektóre sceny czy dialogi są powtarzalne). Pewne zauważalne rysy scenariuszowe pojawiają się także na próbie ukazania złożonej miłości, manipulacji uczuciami i toksycznej natury niektórych postaci. Twórca w niektórych momentach troszkę za bardzo przesadza, dopasowując niepotrzebną ideologię do niektórych wydarzeń (ich ocena będzie bardzo indywidualna).

Rysunki to nic specjalnego ale fabuła naprawdę wciągająca, kolejny gotowy materiał na ekranizację.