Jak wiemy, choć uwierzyć nie chcemy, pan Tadeusz pożegnał (zdecydowanie przedwcześnie) Kudłaczka i Bąbelka, ale liczne komentarze pod wznowieniami ich przygód dobitnie świadczą o tym, że świat ich potrzebuje, podobnie jak Profesorka Nerwosolka wraz z Entomologią Motylkowską i Lordem Hokusem Pokusem. Należy zatem wszcząć szeroko zakrojoną kampanię nacisku, z użyciem wszelkich środków - zarówno konwencjonalnych jak i niekonwencjonalnych, by Autor użył swych wpływów, z szantażem i groźbami karalnymi włącznie, i wyciągnął wspomnianych bohaterów z przedwczesnej emerytury, ekspediując ich w kolejną podróż do krainy absurdu, za-co-fani i ZUS byliby dozgonnie wdzięczni.

Myślałem, że już nic mnie nie zaskoczy... a jednak. Powiększone wydanie kultowego komiksu, jest po prostu g e n i a l n e !!!

Porównując do "Prapradziadka Hieronima..." wydanie "Na co dybie" odstaje od tamtego pod względem jakości druku (Białostockie Zakłady Graficzne), papieru (cieńsza gramatura) i wielkości (Ongrys zaprezentował jeszcze większe plansze). Nie pasują mi też wyklejki (przejaskrawione - jasnozielone). Reszta na plus.

Najklasyczniejszy z klasycznych. Pierwszy z pierwszych, a zawierający wszystko, co twórczość Baranowskiego do zaoferowania nam ma. A ma dużo. Bo Baranowski to legenda. Wielka, bo chociaż debiutował dopiero w roku 1980, stanowi jeden z filarów rodzimych opowieści obrazkowych i żywą inspirację dla kolejnych pokoleń twórców. Więc jego debiutancki album „Na co dybie w wielorybie czubek nosa Eskimosa”, gdzie swój początek mają wszystkie najsłynniejsze pomysły i dzieła autora, wraca co i raz. I dobrze, bo warto go przypominać. A teraz jeszcze Kultura Gniewu przypomniała go w zupełnie nowym, powiększonym formacie, byśmy jeszcze bardziej mogli cieszyć oczy pracami mistrza.

Tego komiksu chyba recenzować nie trzeba. Natomiast wydanie cud miód i ...Eskimos! Brać, nie zastanawiać się!

Kultowy już komiks, tym razem w wydaniu powiększonym. Od początku drażni mnie tylko fakt, że na pierwszej stronie z przygodami Orient-mena zmieniono tak dużo tekstu względem oryginału (mam też stare wydanie KAW-u). I według mnie na gorsze, bo tekst zmienia też sens, sugerując że Orient-men został wezwany przez eskimosa - w oryginale wygląda to na przypadkowe spotkanie. Brakuje mi też prostego żarciku w którym eskimos mówi że kaloryfer nie działa, bo jest zimny - w jego miejsce wciśnięto tekst o powodzeniu na Grenlandii i futrach z fok... Takich kwiatków może być więcej, musiałbym przeczytać obie wersje raz jeszcze. Szkoda, bo liczyłem na wersję przed przeróbkami. Wydanie KG ma też od poprzednich wydań bardziej jaskrawe kolory. Natomiast mniej błyszczący papier odpowiada mi jednak bardziej.