Z jednej strony momentami czuć pewne podobieństwa do 'Weapon X' ale jak ktoś szuka tu 'spektakularnego akcyjniaka' to nie ta bajka. Tutaj klimat jest poważny i gęsty jak słoma. Niezwykle dojżały i realistyczny komiks. Historia ciężka i okrutna ale o dziwo nie da się oderwać i przestać. Polecam. Genialny powrót Barrego po latach przerwy od komiksów! Jedyny mały minusik to czcionka użyta w sekwencjach z listami. Jest zbyt realistyczna i baaardzo ciężko ją momentami rozczytać.

Mieszanka Weapon X, Kapitana Ameryki i Hulka osadzona w dramacie wojennym i rodzinnym, przeznaczona zdecydowanie dla dojrzałego odbiorcy. Całość bardzo spójna bez klasycznego podziału na rozdziały / zeszyty. Robi wrażenie. Zdecydowanie warto.

Arcydzieło. Raz na kilka lat zdarzają się takie perełki. Przedmówca szukał podobieństw z Kapitanem Ameryką, Hulkiem? To komiks "antyhero" tu nie ma bohaterów, są prawdziwe potwory. Potwory w fartuchach, potwory w mundurach, potwory w nas samych.

Pewnie przesadzam, ale dla mnie Barry Windsor Smith ma dorobek trochę skromny, jak na swój talent i kilka dekad spędzonych w branży. W sensie, zdobył sporo nagród, bibliografię ma bogatą, ale nie licząc Conana, większość to jakieś pojedyncze zeszyty mniej, lub bardziej flagowych serii Marvela. W swojej wydawałoby się szczytowej formie, po stworzeniu arcydzieła Weapon X, przeniósł się do Valianta - nie znam tych komiksów, ale chyba nie były jakoś specjalnie uznane? Szkoda, że nie przeniósł się wtedy do Vertigo, czy Dark Horse, i nie stworzył tam jakichś autorskich projektów, może jego kariera w latach 90-ych inaczej by się potoczyła. I właśnie w tym kontekście, powrót autora po dłuższej przerwie, który w tym wieku (1949 rocznik) powinien już jak inni, odcinać kupony od swojej sławy i swoich najlepszych dokonań, dziełem tak potężnym i kompletnym jak Potwory, robi jeszcze większe wrażenie. Bo nawet jeśli Potwory tworzył kilkanaście lat, to chyba skończył je niedawno - czy często się zdarza, by rysownik w wieku 70-ciu lat, wypuszczał na rynek dzieło swojego życia? A same Potwory to niesamowita mieszanka horroru z dramatem rodzinnym. Nazistowskie zbrodnie, eksperymenty na ludziach, traumy wojenne, przemoc domowa... Świetnie napisane i mistrzowsko zilustrowane. Choć mam na celowniku jeszcze kilka mega się zapowiadających tegorocznych premier komiksowych, to wątpię by coś przebiło Potwory.

Początek intrygujący, ale z każdą kolejną stroną napięcie siada. Autor wziął trochę wątków z Hulka, trochę z Weapon X, trochę wojennych klimatów, przyprawił to tanim dramatem, jakąś ezoteryką i wyszedł średnio strawny miks. Przede wszystkim fabuła jest za bardzo rozciągnięta,w dodatku mamy tu syndrom gadających głów. Beznadziejna czcionka zastosowana w listach i retrospekcjach - jak dotarłem do strony 136 i zobaczyłem ją pierwszy raz to miałem ochotę rzucić ten komiks w cholerę. Aż sprawdziłem w internecie jak to w oryginale wygląda i też mamy tam stylizowaną czcionkę, ale jest dużo bardziej czytelna niż w polskim wydaniu. Mimo tych wszystkich mankamentów komiks ma swoje momenty, kreska jest świetna, ale plusy giną w gąszczu całej reszty. Myślałem że chociaż końcówka będzie tu błyskotliwa, zepnie to wszystko jakąś genialną klamrą a dostaliśmy zakończenie w stylu uwierz w ducha.

Komiks OK, bez szaleństw i wielkich zaskoczeń. Dla mnie olbrzymim minusem była czcionka w "pamiętniku" bohaterki. Litera "z" czasami myliła mi się z "ż" "g" czy innym "y" też tyczy to liter "t" i "ł", a wada wzroku mi w tym nie pomagała, dlatego jedna gwiazdka w dół.

Komiks, który zdecydowanie warto znać, raczej dla dojrzalszego czytelnika. Dawno żadna historia nie zostawiła mi takiej dziury w serduchu. Z minusów to zdecydowanie czcionka z listów pisanych przez jedną z bohaterek. Próbując przebrnąć przez te bazgroły zachodziłem w głowę jakim cudem takie coś przeszło? Jak ktoś mógł uznać, że nieczytelna czcionka to dobry pomysł? Jednak biorąc pod uwagę całość-cudo.

Mamy tutaj do czynienia z pozycją naprawdę niezwykłą. Tytułem wybitnym, który powinni poznać wszyscy miłośnicy powieści graficznych, niestroniący od wyrazistej grozy dodatkowo przesiąkniętej ludzkimi emocjami wywołującymi u czytelnika trudne do opanowania poruszenie. Pozycja ta w pełni zaspokaja więc nie tylko potrzeby czysto rozrywkowe, ale jest również bodźcem pobudzającym duszę odbiorcy. Album rozpoczyna się od naprawdę mocnego emocjonalnego uderzenia. Widzimy, jak kobieta próbuje chronić swoje niewinne dziecko przed mężczyzną, który tylko z wyglądu przypomina człowieka. Takich potworów w ludzkich skórach będzie tu zdecydowanie więcej. Te kilka kadrów jest bowiem tylko preludium do zaprezentowania czytelnikowi innych bohaterów, których losy połączą się w mozaice akcji, brutalności i przekraczania granicy człowieczeństwa. Odbiorca, zasiadając do lektury tego tytułu pod jego twardą oprawą znajdzie między innymi treści dotyczące niemieckich eksperymentów genetycznych, skrajnych okropności wojny, uzewnętrzniania się demonów kryjących się wewnątrz człowieka czy przekraczania granicy etyki lekarskiej. Autor w mniej lub bardziej bezpośredniej formie krytykuje również „przymykanie oka” na przerażające zbrodnie, jeśli ma to służyć większemu „lepszemu” celowi (dość bezpośrednie odniesienie do aliantów zatrudniających po wojnie niemieckich naukowców, często zwyrodniałych zbrodniarzy). Dosłownie każdy przeczytany dialog czy zobaczony kadr komiksu musi wywołać w odbiorcy jakąś reakcję. W głowie pojawiają się więc coraz intensywniejsze i liczniejsze pytania natury etycznej i moralnej. Fabuła z jednej strony więc zachwyca, jednocześnie powodując mocno odczuwalny dyskomfort emocjonalny. Zdecydowanie jest więc to komiks kierowany do dojrzałego czytelnika o naprawdę silnej psychice. Jeżeli to jeszcze dla kogoś mało zalet albumu, to trudno jest nie zachwycić się nad niesamowitą zdolnością twórcy do płynnego przechodzenia pomiędzy różnymi gatunkami. Angażująca narracja przeplata wątki dramatu, thrillera psychologicznego, krwawego horroru wyciągając z tych gatunków najlepszą esencję i łącząc ją w spójną całość.