Finał historii jest dokładnie taki jak cała opowieść, czyli świetny. Niczego innego nie można jednak było oczekiwać od Briana Azzarello. Zresztą sam scenariusz był od początku bardzo dobrze prowadzony i naprawdę potrzeba byłoby wiele złej woli, aby go w finale zepsuć. Zakończenie fabuły nie jest jednak łatwe i przyjemne (przynajmniej dla bohaterów). Zarówno na nich, jak i czytelnika czeka tu bowiem spora dawka krwawych treści, które niejednokrotnie przyspieszają tętno i nie zawsze będą na pierwszy rzut oka nazbyt oczywiste. Twórca realizuje jednak pokładane w nim nadzieje i w przemyślanej formie prowadzi on wszystkie istotne wątki do ostatecznego finału. Bawi się on przy tym treścią, kreśląc historię w taki sposób, że następujące po sobie sceny nie zawsze są łatwe do przewidzenia. Dzięki temu czytelnik z wielką ciekawością odwraca strony, aby szybko dowiedzieć się co będzie dalej. Towarzyszą temu naprawdę różnorodne emocje, które są na tyle silnie zaakcentowane, że potrafią się one udzielać odbiorcy komiksu. Coś dla siebie znajdą tu fani dramatu, thrillera, romansu, horroru. Rozstrzał tematyki wydaje się być bardzo szeroki, ale podane jest to w naprawdę łatwej i przystępnej mocno skondensowanej formie. Niczego odkrywczego nie można napisać na temat oprawy graficznej albumu Księżycówka tom 5. Eduardo Risso kolejny bowiem raz perfekcyjnie dopełnia wciągającą gangstersko-horrorową historię swoimi klimatycznymi rysunkami. Odbiorcę najbardziej ujmuje jego zdolność do ciągłego balansowania pomiędzy fragmentami naznaczonymi ludzkimi emocjami i scenami, w których krew leje się strumieniami i pierwsze skrzypce odgrywa mocna akcja. Wszystko jest przez niego dobrze przemyślane i zwizualizowane.