Lubić komiks polski, a nie znać Baranowskiego? Tak się chyba nie da, wyobrazić sobie tego nie umiem, bo to legenda, jedna z największych. Ale wyobrażam sobie, że można nie znać niektórych jego dzieł, bo przecież nie każde z nich to „Orient Man”, „Na co dybie w wielorybie czubek nosa Eskimosa”, „Podróż smokiem diplodokiem”, „Porady praktycznego pana” czy „Skąd się bierze woda sodowa”, na których wychowały się całe pokolenia czytelników. „Bezdomne wampiry o zmroku” to właśnie jeden z takich mniej znanych dzieł autora. Co nie znaczy, że mniej poznania wartych, bo świetne są. I jak znalazł na zbliżającego się halloweenowe klimaty.

Fantastyczny komiks, a okładka w tym wydaniu - genialna!

Piękne — od strony technicznej — wydanie. Duży format, wspaniały, półmatowy papier. I na tym zalety niestety się kończą. Szlurpa i Burpa poznałem na początku lat 90. za sprawą magazynu Super Boom. Komiksy były tak jak wszystkie Branowskeigo narysowane z "jajem" a scenariusze — lekkie i autentycznie zabawne. Cóż więc nie zadziałało w tej edycji? Ano autor postanowił komiksy (czy ściślej- dialogi) poprawić, wzbogacając je o nawiązania do współczesności. Zniknęła lekkość oryginału, pojawiły się siermiężne i czerstwe nawiązania do czasów posttransformacji. Święte prawo autora grzebać przy swoim dziele — ja niestety jestem zwyczajnie rozczarowany. Wydane wspaniałe, tylko czar większości historyjek gdzieś prysł.

Dzięki za ostrzeżenie, bo już miałem kupić. Oczywiście nowej wersji nie kupuję.

W nowym wydaniu znajdziemy treści publikowane wcześniej w albumach „O zmroku” i „Bezdomne wampiry”, historie pojawiające się w czasopiśmie „Na Przełaj” i kilka zupełnie nowych plansz, które do tej pory nigdy wcześniej nie były udostępnione szerszemu gronu odbiorców. Fani twórczości Tadeusza Baranowskiego powinni więc być zachwyceni i raczej nie trzeba ich specjalnie przekonywać do tego, że należy uzupełnić swoją domową biblioteczkę o nową pozycję. Co jednak z resztą potencjalnych czytelników? Tak jak zostało to już wspomniane, pod twardą oprawą znajdziemy całą gamę krótkich zabawnych historyjek. Slapstickowy humor wylewa się tu dosłownie z każdej możliwej planszy, w kilku miejscach ciekawie łącząc się z odrobiną bardziej dramatycznych i zaskakujących treści. Pod tym względem tytułowi nie można niczego zarzucić i powinien on wywołać uśmiech rozbawienia na twarzy dosłownie każdego. Jest jednak pewne dość poważne „ALE”. Twórca, pisząc swoje historie w połowie lat osiemdziesiątych, nie stronił od zaimplementowania w nich całej gamy społeczno-politycznych nawiązań. Siłą rzeczy są one w dzisiejszych czasach bardzo już nieaktualne i jeżeli ktoś nie doświadczył takich problemów na własnej skórze, trudno będzie mu niektóre treści zwyczajnie zrozumieć (szczególnie młodemu pokoleniu). Wiele dzieł Baranowskiego (jeśli nie większość) jest ponadczasowa i godna polecenia każdemu (niezależnie od wieku). W przypadku recenzowanego albumu raczej największą radość sprawi on starszym czytelnikom (chociaż jest to dosyć mocno zależne od samego odbiorcy).

Fantastycznie wydane wznowienie, no i ta okładka... majstersztyk :) Już nie mogę się doczekać "Na co dybie w wielorybie czubek nosa Eskimosa" wydane w podobnym klimacie!

Historie nie są śmieszne. Są żałosne i ani trochę interesujące. Czytając to czułem zażenowanie. Polityczne przytyki i gospodarcze to jest jakieś dno. Komiks robi wrażenie zrobionego na zmówienie, na silę. Przecież to nawet kilometr nie leżało obok pozostałej twórczości autora. Pozostałe kilka komiksy tego autora jakie mam to mistrzostwo świata, ale to? Co to w ogóle jest?!