Komiks Alcazar to fabularyzowana historia budowy apartamentowca w pewnym prężnie rozwijającym się indyjskim mieście. Tak jak zostało to wspomniane na samym wstępie, nie jest to jednak „zwykła” pozycja typu „dzienniki z budowy”, w której poznajemy architektoniczne zagadnienia. Autor Simon Lamouret serwuje bowiem tutaj czytelnikowi niezwykłą podróż po relacjach pomiędzy robotnikami i wszechobecnym „kombinatorstwem”, które może doprowadzić do tragedii. Indie to kraj tysiąca twarzy gdzie piękno przeplata się z chaosem. Społeczeństwo indyjskie jest jednym z najbardziej złożonych na świecie. Mieszają się tutaj języki, religie, przekonania, poglądy. Prawdziwa Wieża Babel, którą doskonale obrazuje tutaj właśnie plac budowy tytułowego apartamentowca. Miejsce w którym wszelkie różnice schodzą na dalszy plan, ustępując ciężkiej pracy i wielu wyrzeczeniom. Simon Lamouret to francuski twórca, który wyjechał do Indii w celu dalszego szkolenia swojego rysunkowego warsztatu. Podczas długiego przebywania w tym kraju, autor wraz z towarzyszącą mu tłumaczką spędził kilka miesięcy na budowie pewnego apartamentowca. Z biegiem czasu coraz lepiej poznawał on robotników, którzy zaczęli odsłaniać przed nim swoje życie i historie. Stały się one doskonałą podwaliną pod recenzowane dzieło, które z każdą przeczytaną stroną wydaje się niezwykle żywe i prawdziwe (bo takie właśnie jest). Alcazar staje się więc dla twórcy jedynie fundamentem do opisania złożoności kraju, który miał okazję obserwować przez dłuższy czas. Plac budowy to miejsce, gdzie spotykają się ludzie, których w normalnych okolicznościach więcej by dzieliło niż łączyło. Począwszy od niewykwalifikowanych robotników (przybywających do miasta z prowincji w poszukiwaniu lepszego życia), przez rzemieślników, inżynierów, obłudnych brygadzistów kończąc na aroganckim inwestorze, dla którego liczy się tylko zysk. Wszyscy oni są częścią składową fabularnej „masy”, która służy twórcy do budowania większej i mocno złożonej historii. Kolejne strony to mniej lub bardziej bezpośrednie punktowanie wad i zalet indyjskiego społeczeństwa. Każdy element budowy można w jakiś sposób odnieść do ludzi, którzy uczestniczą w jego powstawaniu. Alegoria wielu elementów dzieła potrafi naprawdę mocno zachwycić i pozwala na bardzo indywidualny odbiór całego tytułu. Niezwykłość i brutalność opowieści jest również widoczna w oprawie rysunkowej. Rysunki są pozornie proste, potrafią one jednak ukazać złożoność szeregu przedstawionych tutaj emocji. Na plus albumu zalicza się również zastosowana tu specyficzna paleta barw (odcień brązu i niebieskiego). W wielu scenach taka tonacja nadaje historii jeszcze większej głębi i dzięki temu mocniej opowieść zapada w pamięci czytelnika.