Drugi tom „Kumpelek” to jeszcze jedna porcja zabawy, za którą polubiliśmy tom pierwszy. Podobnie, jak „Sisters” tego scenarzysty, tak i ta seria, choć kierowana głównie do dziewcząt, nadaje się właściwie dla każdego. I chociaż również ro rzecz dla młodszych czytelników, spodobać się może niezależnie od wieku.

Nastoletnie bohaterki, nastoletnie radości, nastoletnie problemy, nastoletnie miłości i cała masa najróżniejszych gagów. Takie elementy dość szczelnie wypełniały pierwszy tom serii i podobnie jest w przypadku drugiej odsłony. Kolejny raz Jessica w nieskrępowany i momentami mocno szalony sposób ukazuje swój świat. Rzeczywistość, w której po jednej stronie jest szkoła i rodzinka, po drugiej zaś zabawa, imprezy, chłopaki no i oczywiście najlepsze kumpelki. Album Kumpelki #2 można opisać słowami: jeszcze więcej gagów, jeszcze więcej humoru, jeszcze więcej nastoletniego klimatu. Jest to oczywiście pewne duże uproszczenie, ale najlepiej oddaje to klimat komiksu i tego, co w scenariuszu dla czytelników przygotował Christophe Cazenove. Tytułowe Kumpelki to towarzystwo, na które Jessica zawsze może liczyć. Są one co prawda czasem irytujące (szczególnie kiedy w grę wchodzi miłość), ale w zawsze można na nie liczyć w bardziej kryzysowych sytuacjach. Zawsze są one również blisko w momentach większej radości, tak aby móc dzielić szczęście z większym gronem bliskich sobie osób. Francuski scenarzysta w zabawny i zarazem przemyślany sposób pokazuje świat współczesnych nastolatków, gdzie wiele się dzieje i nie zawsze wszystko jest tak oczywiste, jak mogłoby się wydawać. Tytuł szczelnie wypełnia cała masa najróżniejszych gagów. Jedne są naprawdę zabawne, inne skrywają większą głębię, kolejne zaś są troszkę infantylne/szalone, ale potrafią rozbawić. Do plusów tytułu należy również zaliczyć różnorodność bohaterek. Każda z nich to zupełnie inny charakter. Dzięki temu autor może uszczegółowić ich postacie, nadać im indywidualnych cech i sprawić, że dobrze zapadną one w pamięć odbiorcy. Wpływa to również bezpośrednio na samą historię, która pomimo swojej prostej i luźnej (brak jednej głównej osi fabularnej) komediowej formy potrafi być momentami bardziej „złożona”.