Gaimana miłośnicy komiksów kojarzą przede wszystkim z przełomowego „Sandmana”. Fani literatury zapamiętali go z licznych tekstów fantastycznych, zarówno form krótkich, jak i długich, od „Amerykańskich bogów” zaczynając, na „Księdze cmentarnej” skończywszy. Można by tu jeszcze dorzucić świat kina, w którym mogliśmy oglądać adaptacje choćby jego „Koraliny” czy „Gwiezdnego pyłu”, ale to już materiał na inne rozważania. Gdzieś w tym wszystkim są bowiem dzieła interesujące nas teraz, bo łączące literackie i komiksowe pasje Gaimana, a jednym z nim jest niniejszy album zbierający komiksowe adaptacje kilku jego krótkich tekstów. I to, jak wszystkie komiksy tego autora, udany, chociaż nierówny poziomem.

W przypadku recenzowanego albumu, mamy do czynienia ze zbiorem trzech opowiadań Gaimana. Są nimi: Trollowy most, Jak rozmawiać z dziewczynami na prywatkach i tytułowe Szkło, śnieg i jabłka. Każda z historii to mocna dawka treści, która potrafi zaintrygować odbiorcę. Największą gwiazdą albumu jest jednak trzecia z wymienionych historii. Jest to nic innego jak „mocna” i przeznaczona dla dorosłego czytelnika wariacja klasycznej baśni Królewna Śnieżka. Schemat opowiadania powinien być doskonale znany każdemu. Młoda księżniczka staje się ofiarą macochy, która stara się ją zabić. Dziewczynie udaje się przetrwać, ukrywając się w lesie, gdzie mieszka z krasnoludkami i czeka na ratunek przez pięknego księcia. Oczywiście jak na Gaimana przystało, jest to jedynie fasada innej bardziej złożonej treści. Fabuła opowiadana jest tu z perspektywy macochy. Pozornie kobieta jest „zła” do szpiku kości. Szybko idzie się jednak przekonać o tym, że kryje się za tym zupełnie inne oblicze. Rzeczywistość w której „dobrzy” wcale nie są tak krystaliczni, a „zło” bywa przewrotne. Na kolejnych stronach na czytelnika czeka więc masa nieoczekiwanych zwrotów akcji, wyrazistych postaci, przerażających prawd i dość skrajnych wątków (zabójstwa, zakazane związki, nekrofilia). Komiks przeznaczony jest więc wyłącznie dorosłemu czytelnikowi, który nie boi się wyrazistego mroku i całej masy mocnych treści. Przemyślany i klimatyczny scenariusz idzie tutaj w parze z „genialną” oprawą graficzną. Pomijając rozdział Jak rozmawiać z dziewczynami na prywatkach, który utrzymany jest w dość cartoonowym stylu (niekoniecznie pasującym do twórczości scenarzysty), dwie pozostałe historie zostały zilustrowane przez Colleen Doran. Nazwisko to powinno być doskonale znane każdemu fanowi Gaimana, który współpracował z artystką przy kilku innych swoich projektach. Tak jak zostało wspomniane, wspina się ona tutaj na wyżyny swoich zdolności i dostarcza odbiorcy dawki komiksowej sztuki. Doran utrzymuje tu korelację pomiędzy horrorowym mrokiem a dziecięcą baśniową stylistyką, dzięki czemu jej prace na długo zapadają w pamięć. W kilku miejscach ich kunszt jest na tyle duży, że to one, a nie scenariusz odgrywają najważniejszą rolę dzieła.