Trzynastoletni Franck to wychowanek sierocińca, który niestety nie może znaleźć właściwej i kochającej go rodziny zastępczej. Jego sytuacja powoduje, że postanawia on opuścić sierociniec i wyruszyć na poszukiwanie swoich prawdziwych rodziców. Trafia on na budowę prehistorycznego wesołego miasteczka, zlokalizowaną w sercu pobliskiego lasu. W wyniku pewnych wydarzeń zmienia się całkowicie jego życie. Przenosi się on bowiem w czasie do okresu, kiedy to na świecie istniały jeszcze dinozaury. Nastolatek przyzwyczajony do nowoczesnych „udogodnień” będzie musiał się jakoś odnaleźć w nowych realiach, unikając „zjedzenia” zarówno przez dinozaury, jak i niezbyt przyjaznych kanibali. Obsadzenie w głównej roli sieroty, niemogącej znaleźć kochającej go rodziny, może dawać mylne przeświadczenie, że dominującą stroną komiksu będzie „dramat”. Autorzy dzieła szybko jednak przenoszą historię w bardziej fantazyjnym kierunku, skupiając się na jej przygodowo-komediowych elementach. Sama przedstawiona tutaj koncepcja „podróży w czasie”, może nie jest czymś nadmiernie zaskakującym, ale nadal potrafi na swój sposób intrygować i zapewnić czytelnikowi dobrą dawkę rozrywki. Głównie jest to zasługa mocnego tempa opowieści, gdzie na każdej stronie coś się dzieje, a akcja zaskakuje nie tylko samego bohatera, ale również odbiorcę komiksu. Zdecydowanie największą siłą historii są również pojawiający się tutaj bohaterowie. Błyszczy nie tylko nastolatek i jego próba odnalezienia się w nowych realiach, ale również świetnie wykreowana banda nieokrzesanych troglodytów, którzy posiadają w sobie zaskakująco dużo uroku. Świetnym pomysłem ze strony twórców jest ukazanie sposobu ich porozumiewania się (zdania pozbawione samogłosek), co nie tylko podbija klimat albumu, ale również podsyca jego humor. Przedstawiona tutaj historia doskonale współgra z kolorową i energetyczną oprawą rysunkową. Prace Brice Sossu doskonale oddają dynamikę wydarzeń, odpowiednio dozując mieszankę akcji i humoru. Prostota prac czasem jednak odbija się na szczegółowości twarzy postaci, które momentami mogłyby ukazywać większe spektrum emocji (ale jest to naprawdę drobna wada).

Synowi (8lat) bardzo się podobał (mi też;)