„Rzeźnia numer pięć” to jedno z arcydzieł literatury. Owszem, do wielu tych tzw. arcydzieł można mieć wiele zastrzeżeń i słusznie podważać ich jakość czy wielkość. Ale nie w tym przypadku. Opus magnum Kurta Vonneguta to bezwzględnie genialne dzieło, które wyłamuje się łatwym klasyfikacjom, zachwyca, porusza i poraża. Przed twórcami komiksowej adaptacji stanęło więc nie lada wyzwania. Czy mu podołali? Bynajmniej, bo to przecież nie było możliwe, ale i tak stworzyli kawał świetnego komiksu, który graficznie mógłby być lepszy, ale fabularnie dobrze oddaje ducha pierwowzoru.

Przedstawiona tutaj historia skupia się na życiu Billy’ego Pilgrima. Człowieka, który dostał się w tryby machiny wojennej i wbrew własnej woli i przekonaniom znalazł się na froncie II Wojny Światowej. Koszmarna wojenna rzeczywistość przytłaczała jego kruchy umysł doprowadzając na krawędź ludzkiej wytrzymałości. To właśnie wtedy uświadomił on sobie, że jest wstanie podróżować w czasie. Odkryta zdolność i świadomość przyszłych wydarzeń może być jednak bardziej traumatyczna niż bohater mógłby przypuszczać. Dzieło Vonneguta jest czymś na tyle złożonym i wielowarstwowym, że trudno jest przełożyć jego skomplikowanie na komiksowe realia. Ryan North (scenariusz) nawet nie starał się kopiować mistrza i od samego początku chciał wykreować tytuł stanowiący swoiste uzupełnienie książki. Zmienia on tu formę opowieści na trzeciosobową, która o wiele lepiej pasuje do takiej formy popkultury. Ograniczoną ilość stron wykorzystuje on zaś do ukazania najważniejszych według siebie fragmentów powieści. Cały czas zachowuje on przy tym „głębię” i klimat oryginału. Antywojenny pastisz wymieszany z wątkami science fiction wykorzystuje on do położenia nacisku na troszkę inne elementy historii, które o wiele lepiej przemawiają do współczesnego czytelnika. Rozwija je na tyle, że wymuszają one chwilę głębszej refleksji nad tym co właśnie się przeczytało. Świetne dopełnienie historii stanowi warstwa artystyczna Alberta Monteysa. Jego styl mocno przypomina komiksy gazetowe, gdzie prostota i kreskówkowy charakter z jednej strony łagodzą trudne przesłanie dzieła, z drugiej zaś potrafią wydobyć emocjonalność niektórych fragmentów. Doskonale radzi on sobie również z wizualnym rozróżnieniem podróży w czasie bohatera (różny klimat ukazanego okresu).

Czy strony 182-185 są celowo czarne czy znowu to jakiś błąd drukarni ? A komiks dobry i ciekawy.

Warto znać. Warto mieć. Warto. Kupuj! :-)