Można uznać, że seria „Pamiętniki Wisienki” dobiegła końca wraz z poprzednim tomem. Nie zmienia to jednak faktu, że wciąż do opowiedzenia jest wiele i tak oto w ręce czytelników trafia tom poświęcony naszej dzielnej bohaterce i Walentynowi. I, chociaż edytorsko album różni się od poprzednich części, to wciąż ta sama stara dobra „Wisienka”, co zawsze.

Tytułowa Wisienka i jej nowy siedmioletni braciszek Walentyn są rodzeństwem, któremu na pewno nie można odmówić niebywałej wyobraźni. W przeddzień długo wyczekiwanej podróży dookoła świata, aby ukoić nerwy postanawiają oni wcielić się w rolę „agentów specjalnych”. Ich zadaniem jest odnalezienie śladów pozaziemskiej istoty, która rozbiła się na naszej planecie, ocenienie ryzyka i ewentualne wyeliminowanie zagrożenia. Dla tej dwójki to nie tylko zwykła zabawa, ale również sposób na lepsze poznanie się i zacieśnienie rodzinnych więzów. W przypadku takiej „przygody” nie może obejść się również bez stworzenia nowego pamiętnika, w którym szczegółowo zostaje opisane całe śledztwo. Seria od samego początku była czymś więcej niż tylko komiksem. Joris Chamblain umiejętnie łączyła piękną oprawę graficzną z ciekawą historią uzupełnioną o typowo pamiętnikowe wpisy. Odpowiednia równowaga pomiędzy tymi elementami sprawiała, że cykl wyróżniał się na tle konkurencji i zyskał spore grono fanów. W przypadku albumu Pamiętniki Wisienki i Walentyna #1 następuje pewna dość duża zmiana tych proporcji. Zasadniczo ciężko jest tytuł nazwać komiksem. Na sześćdziesiąt stron całości większość to pamiętnikowe wpisy, a tylko piętnaście wypełniają rysunki. Nie wszystkim taka ewolucja będzie musiała pasować. Nie zmienia się jednak ogólny charakter całej fabuły, która młodzieńcze fantazje miesza z różnorakimi emocjami i dość uniwersalnymi tematami. Przedstawiona tutaj historia jest więc łatwa w odbiorze, ale brakuje jej zdecydowanie poprzedniej pięknej strony wizualnej. Najmłodsi fani cyklu nadal powinni być zachwyceni, starsi odbiorcy poczują jednak nutkę rozczarowania.