Komiks całkiem dobry, bez szału, ale na odpowiednim poziomie. Taka bardziej dosłowna i bardziej rozrywkowa wersja "Pantery". Trochę szkoda, bo jest tu ogromny potencjał na niejednoznaczność i niepokojące niedomówienia. Młoda bohaterka w okresie dojrzewania, radykalne zmiany w życiu i spojrzeniu na świat, mroczne popędy i zaakceptowanie demona w sobie (zadziwiająco szybkie i łatwe) mogłoby stanowić między wierszami historię o samoakceptacji i buncie wobec oczekiwań społecznych, które zakazują człowiekowi być sobą. Buncie kogoś, kto nie dał sobie wmówić, że jego pragnienia, szczere odczucia i naturalne odruchy to grzech i odstępstwo od normy, a on sam powinien być uległy i zrezygnować z własnych oczekiwań, na rzecz zdobycia miejsca w szacownej społeczności. Do tego konotacje z chorobami psychicznymi lub co najmniej nieszablonowością perspektywy bohaterki, a dopiero na końcu, w tej najbardziej płytkiej warstwie, demony i moc pochodząca od diabła. Razem mogłoby to być ciekawą, choć już dość zgraną metaforą, w stylu "Panny Nikt" Tryzny. No ale autorka chciała opowieści z dreszczykiem, jej prawo. Inna sprawa, że wartością samą w sobie są tu rysunki Kelleya Jonesa, i to w nowym, niedawno wydanym komiksie. Dzięki nim można przymknąć oko na banalną dosłowność scenariusza. W związku z tym pytanie do Egmontu - kiedy Batman z rysunkami Jonesa? W tej chwili zdecydowana większość klasyków Tm-Semic dostała wydania, na które zawsze zasługiwali. A niektórzy wręcz lepsze, niż faktyczna wartość ich dokonań. Czas już może na Kelleya Jonesa. Chyba nikt nie wątpi, że to się sprzeda.

Za scenariusz albumu odpowiedzialna jest Laura Marks, która do tej pory zajmowała się głównie dziełami telewizyjnymi/teatralnymi i jest całkowitym nowicjuszem na poletku komiksów. Niestety, ale bardzo mocno widać to w konstrukcji fabuły i wykorzystanych pomysłach. Autorka stara się zaserwować czytelnikowi gotycki horror przepełniony kliszami gatunku i emocjami wynikającymi z dojrzewania/dorastania młodej kobiety. Coś, co sprawdza się na deskach teatru lub ekranie telewizora niestety nie ma bezpośredniego przełożenia na powieść graficzną. Przedstawiona tutaj historia jest niepotrzebnie momentami mocno przekombinowana w innych scenach epatuje zaś prostotą, oddzierając fabułę z należytego klimatu. Trudno jest więc pisać o jakimkolwiek uczuciu strachu, co w przypadku horroru stanowi dość poważną wadę. Sytuację ratuje trochę dość ciekawie zaprezentowana główna bohaterka, łącząca gotycki mrok z dość uniwersalnymi problemami dla danego wieku. To właśnie Daphne i jej zachowanie głównie napędza odbiorcę do przewracania stron i poznawania dalszej części opowieści. Pewne dość poważne zastrzeżenia do komiksu można mieć również pod kątem oprawy rysunkowej. Kelley Jones i jego specyficzny styl rysowania wywołuje u odbiorców skrajne emocje. Albo jego prace się bezkrytycznie uwielbia, albo kompletnie one odrzucają. Skupia się on tutaj głównie na wykorzystaniu cieni do budowania gotyckiego klimatu, zapominając o większych szczegółach. „Przerażająco”… źle wyglądają również projekty jego postaci. Nastoletni bohaterowie (na czele z Daphne) w wielu kadrach przypominają staruszków u schyłku swojego życia.

Strasznie mnie dziwi to rozumowanie utartymi schematami i kliszami gatunkowymi, prowadzące do zdecydowanie spłyconego odbioru tekstów kultury. Jeśli to horror, to ma straszyć. Jeśli są duchy i upiory, to już na sto procent horror. A jeśli duchy i upiory, to ma właśnie straszyć duchami i upiorami, czy tam klimatem, z którego ponoć ta historia jest odarta (jak? kiedy?). Pewnie te duchy i upiory robią klimat i jeśli są narysowane w sposób uproszczony, to nie widać, jakie są straszne. No i jak się autorka stara straszyć czymś więcej (osobna kwestia, czy jej się udaje), to wtedy robi się za dużo i się taki odbiorca gubi. Dziwne zarzuty, zważywszy na to, że najpierw autor powyższego opisu zarzuca autorce trzymanie się utartych klisz, a potem przeszkadza mu ich niedostatek, bo nie straszy. Trzeba jednak zwrócić uwagę niektórych na prosty fakt, że mamy XXI wiek, a nie epokę romantyzmu i straszenie duchami i upiorami dawno już nie działa. A nawet w romantyźmie nie chodziło o straszenie duchami i upiorami, tylko o zło - jego nieuchronność, nieliczenie się z niczym i o to, że ono tkwi przede wszystkim w człowieku, a nie pochodzi z piekła, krypty, czy z przestworzy. A środkiem wyrazu była właśnie sceneria, rekwizyty i postacie kojarzące się z nadaturalnymi zdarzeniami i diabłem. Dziś te środki wyrazu są jednak trochę inne - w tym wypadku zło świata, które dostrzega każdy dojrzewający nastolatek i niebezpieczeństwo zboczenia w jego kierunku, w celu ułożenia sobie tego świata w dorosłym życiu. Autorce udało się zaznaczyć, że zło może dawać poczucie siły, że jest atrakcyjne, ale jednak spłyciła nieco temat. A że akurat użyła do tego wiktoriańskiej rekwizytorni i gotyckich elementów? Proszę bardzo, czemu nie, przecież dziś mamy co do tego ogromny wybór. Czy przedmówcy mówi coś słowo postmodernizm? Czy jeśli dziś w tekście kultury odbiorca widzi ducha, to naprawdę myśli, że ma przez to narobić w gacie? A jeśli nie narobi, to kiepska historia, przekombinowana, bo jak straszy, jak nie straszy? No litości z takimi zarzutami. Nie jesteśmy w XVIII wieku. Szkoda czasu na czytanie tego. A co rysunków Kelleya Jonesa, to niech będzie, kwestia gustu, nie dyskutuję. Ale o McFarlanie też czytałem w czasach TM-Semic, że jest nagorszym rysownikiem w dziejach Spider-Mana, bo jego postaci wyglądają jak dziady po siedemdziesiątce, z toną zmarszczek i nosami jak kartofle. Skąd taki zarzut? Być może jego rysunki są "niepotrzebnie momentami mocno przekombinowane w innych scenach epatuje zaś prostotą"? Rzeczywiście, można się pogubić i nie zrozumieć.