Historia przenosi czytelnika do małego miasteczka Lowell, gdzie szara codzienność przytłacza wielu mieszkańców. Jedną z nich jest Loretta, kasjerka lokalnego supermarketu, mająca masę swoich osobistych problemów. Pewnego dnia ponownie zostaje wezwana przez dyrektora szkoły, w związku z problemami, jakie sprawia jej syn Joshua. Nie wie ona jeszcze o tym, że jest to zaledwie początek prawdziwej tragedii. Kolejnym krokiem w stronę rodzinnej apokalipsy, jest wysypka która pojawiła się na ręce córki (Meg). Mała zmiana skórna szybko przemienia się w coś poważniejszego i stopniowo przemienia 8-latkę w drzewo. Okazuje się, że przypadłość ta ma podłoże rodzinne i kryje się za nią wiele tajemnic. Wraz z szalonym dziadkiem dziewczyny, Loretta wyrusza w podróż po Ameryce, rozpaczliwie starając się znaleźć jakąś pomoc. Ich śladem podąża niebezpieczna grupa osób, która chce wykorzystać dziecko do własnych celów. Tak właśnie rozpoczyna się horror, w którym tragedia goni tragedię, a rodzinne więzy zostają wystawione na prawdziwą próbę. Lemire słynie ze swojej niesamowitej pomysłowości i tworzenia mocno wciągających historii. Nie inaczej jest w przypadku tego tytułu. Początkowo autor pokazuje skomplikowane oblicza członków rodziny i ich złożone wewnętrzne relacje. Taki wstęp pozwala czytelnikowi lepiej wsiąknąć w opowieść, a twórcy na dobre rozwinięcie scenariusza. Szybko jednak przeskakuje on z obyczajowo/dramatycznych treści na te bardziej przerażające/horrorowe i „dziwaczne” (co jest jego znakiem rozpoznawczym). Jest on jednym z niewielu komiksowych twórców, którzy w taki zaskakująco dobry sposób potrafią łączyć elementy fantastyczne z bardzo naturalnym i rzeczywistym otoczeniem. Fabuła dzięki temu nieustanie się tutaj rozwija, epatuje swoim mrokiem i nietuzinkowością i nawet jeśli wkracza w sferę „dziwnej wyobraźni”, potrafi być realistycznie przerażająca. Dużą siłą albumu są również świetnie nakreślone postacie. Bohaterowie są bardzo autentyczni i dobrze dopracowani. Ich zachowanie jest zawsze podyktowane silnymi emocjami i wewnętrzną naturą. Większość z nich wzbudza sympatię odbiorcy, nawet jeśli podejmują się niezbyt etycznych czynów. Bardzo dobrze prezentuje się również oprawa graficzna tytułu, za którą opowiada trio Phil Hester, Eric Gapstur, Ryan Cody. Ich sztuka może wydawać się początkowo trochę nieprzejrzysta, szybko jednak można dostrzec jej piękno i to, jak dobrze dopasowuje się do treści albumu. Artyści nie poszli w stronę graficznej „realności”, stawiając bardziej na artystyczno-minimalistyczny styl. Świetnie sprawdza się on w ukazywaniu emocji na twarzach bohaterów czy tworzeniu odpowiedniego klimatu dla scenariusza. Dobrym uzupełnieniem rysunków jest również „wyciszona” kolorystyka nadająca pracą przerażającego tonu.

Nie rozumiem sensu tego komiksu, może nieuważnie czytałem, ale pomysł jest po prostu głupi. Mam wrażenie, że koncepcja przerosła scenarzystę gdyż zabrakło mi szczegółów czy wyjaśnień. Fabuła w komiksie ma być odbierana jako jakiś protest ekologiczny czy w inny sposób? No i cena co do zawartości to pomyłka.