Zielone żołnierzyki i zielona kolorystyka. Wydaje się to jakimś osobistym spełnieniem autora z dzieciństwa, nostalgiczną pieśnią strychową #PawełWójcik. Jest zalążek eksperymentu, przez chwilę nawet myślałem, że jest tu zawoalowana jakaś głębsza dwuznaczność, ale nie. Ten komiks to wspominka dorosłego dziecka za takim oderwaniem się od rzeczywistości. Jest ok, tylko szkoda, że Abranches nie zawarł tu jakiejś dodatkowej osobistej metafory, bo aż się o to prosiło.