Paski prasowe. Któż z nas ich nie zna. Najpopularniejsze są te komediowe, jak „Fistaszki” czy „Garfield”, ale przecież wiele wybitnych dzieł ukazywało się w takiej formie, że wspomnę choćby „Kajtka i Koka”, tytuł może i zabawny, ale przede wszystkim przygodowy. Siłą tego typu formy opowieści graficznych jest fakt, że najczęściej mamy tu do czynienia z tworami ponadczasowymi i ponad podziałami wiekowymi. Dzieci znajdą w tym sporo humoru i rozrywki, dorośli satyrę, prawdziwość i coś, co może ich zaboli trafnością, a może skłoni do zastanowienia. W „Fibi i jednorożcu” Dana Simpson zapomniała o tym kluczowym fakcie i postawiła na opowieść dla dzieci, która ma momenty przypominające o tym, ale zdarzają się rzadko. A z tomu na tom przepaść dzieląca ten cykl o klasyki prasowych pasków rośnie coraz bardziej.

Cała seria komiksów Fibi i Jednorożec, które do tej pory ukazały się na naszym rynku, była zbiorem jednostronicowych czteropanelowych pasków komiksowych z dominującą warstwą humorystyczną. W przypadku szóstej odsłony mamy jednak do czynienia z jedną pełną historią. Jak doskonale wiadomo (przynajmniej dorosłym) w momencie przerw w dostawie elektryczności, dzieci zaczynają okazywać wyraźne oznaki nudy. Na brak ciekawego zajęcia na pewno nie może jednak narzekać tytułowa Fibi i jej przyjaciółka Marigold (jednorożec). Dostrzegają one w braku prądu pewną wartą wyjaśnienia tajemnicę. Zabierają się one więc z werwą za odkrycie sekretów szalejącej burzy. Szybko okazuje się, że nie jest to zjawisko naturalne, a wynik działania pewnych magicznych sił. Fibi musi więc połączyć siły ze swoimi przyjaciółmi i wspólnie spróbować uratować miasto przed grożącym mu niebezpieczeństwem. Cały cykl komiksów opierał się do tej pory na przyjemnym humorze, pod którym autorka stara się ukryć trochę głębszą treść. Poruszała ona problemy dorastania, radzenia sobie z różnymi emocjami czy akceptowania różnic innych ludzi (wszystko to w dość lekkiej formie). Treści były przygotowane na tyle dobrze, że mogły one trafić w gusta zarówno najmłodszych, jak i trochę starszych czytelników. W przypadku tej części od pierwszej do ostatniej strony, mamy jednak do czynienia z prostą, lekko humorystyczną i bardzo dziecinną fabułą, w której trudno jest znaleźć zalety wcześniejszych odsłon. Brakuje tutaj „mocniejszych” żartów „z ukrytym przesłaniem”, Fibi nie popisuje się swoją dziecięcą wnikliwością i bezpardonowością okazywania swoich przekonań/uczuć. Całość ewidentnie została skonstruowana w taki sposób, aby trafić jedynie w gusta najmłodszego czytelnika i zapewnić mu chwilę niewymagającej rozrywki. Na całe szczęście nie wiele zmieniło się w oprawie graficznej tytułu. Nadal mamy tutaj do czynienia z przyjemnymi dla oka kolorowymi cartoonowymi rysunkami, których prostota potrafi być jednak mocno urokliwa.