Kolejny komiks , który przeskoczyłem wiekowo. Gdybym czytał go z początkiem lat dziewięćdziesiątych pewnie byłbym nim zachwycony, dzisiaj już nie. Temat Tybetu nikogo już nie obchodzi, a naiwny i romantyczny główny bohater też jest wyrwany z mojej przeszłości. Nie wiem dla kogo maże być dzisiaj przeznaczony ten tytuł, bo obawiam się że jego naiwność nie przemówi również do dzisiejszych nastolatków.

Mnie właśnie przyciągnęła owa odmienność. Rysunki przypominają mi czasem ulepszoną wersję naszego Raczkiewicza. Co może razić, to pięknoduchowe przemyślenia bohatera względem konfliktu Chiny - Tybet. Za to narracja jest niezwykle płynna, ciekawe kadry, fabuła i na pewno kupię następny tom. Na marginesie, ciekawe kiedy wydawnictwo ruszy z drugą częścią Lestera Cockneya, bo już trochę czasu minęło.

Pozycja bardzo dobrze znana i krążąca w sieci od prawie 10 lat w tłumaczeniu Krikona. Wspaniały przykład autorskiego komiksu europejskiego z genialnymi rysunkami mistrza Coseya na którym rysownicy typu Raczkiewicz albo Rosiński się wzorowali co zresztą widać gołym okiem. Lekka kreska, świetne kadry, wciągająca fabuła. To dzieło ma więcej wspólnego z prawdziwą sztuką komiksową niż kolejne marvele.

Kupując „Jonathana” Coseya nie wiedziałem zbyt wiele o tym komiksie, poza tym, że to jakiś „Francuz” z lat 70. Spodziewałem się więc sympatycznej i nieco archaicznej ramoli, która będzie mnie tulić do podusi, zapewniając przyjemne zasypianie przez kilka wieczorów. Bo ja takie stare europejskie komiksy bardzo lubię i łykam wszystko co u nas wychodzi. Okazało się jednak, że tym razem zbłądziłem. I to nawet nie w tym, że Cosey to Szwajcar a nie Francuz – bo to szczegół. Zbłądziłem, bo raz, że „Jonathana” połknąłem na jeden raz z zapartym tchem i oczami wybałuszonymi na czole, a dwa, że to żadna ramola, ale ponadczasowe komiksowe arcydzieło, które wciąż czyta się znakomicie. Rysunki zjawiskowe, kreska pociągnięta lekko z nonszalancką swobodą i wyczuciem kadru, którego mogłoby pozazdrościć wielu współczesnych twórców. „Jonathan” to komiks, którego trudno zredukować do kategorii awanturniczo-przygodowej. Te historie tworzą piękny, oniryczny klimat, przesiąknięty mistyką dalekiego wschodu – operują literacko-plastyczną narracją, nad którą unosi się muzyka. Tak! Czytając ten komiks słyszę muzykę – i to niekoniecznie tę, którą autor poleca jako tło do lektury. Bo poleca: Pink Floyd, Mike'a Oldfielda, Shankar, Tangerine Dream, ludową i sakralną muzykę Tybetu, Ja tu słyszę przede wszystkim starego kraut rocka: Agitation Free, Amon Dull, Popol Vuh, Ash Ra Tempel, Guru Guru. Muzykę natchnioną, eksperymentalną i ponadczasową, balansującą pomiędzy narkotyczną psychodelią, a religijną mistyką Dalekiego Wschodu. Zawieszoną w transcendentalnym locie pomiędzy całkowitym zatraceniem własnej tożsamości, a filozoficznymi poszukiwaniami odpowiedzi na pytania o sens istnienia. Nie pomyślcie jednak, że ten komiks to jakiś bełkot i przyrost formy nad treścią zrodzony w narkotycznych majakach. Nic z tych rzeczy! To proste, lekko napisane i łatwe do zrozumienia historie, które jednak pozostawiają wcale nieoczywiste tropy i niesamowicie pobudzają wyobraźnię czytelnika. Z niecierpliwością czekam na kolejne tomy „Jonathana” mając nadzieję, że utrzyma klimat. A czas do ich premiery z pewnością będą sobie skracał ponowną lekturą pierwszej części (jest to wydanie zawierające trzy albumy z lat 1977-1978), bo nie mam wątpliwości, że to jeden z tych komiksów, do których nie raz będę powracał.

Graficznie mocno jeszcze trąci Deribem. Warto zapoznać się z tą serią, która z tomu na tom bardzo fajnie się rozwija.