101 dalmatyńczyków to kolejna klasyczna pozycja Disneya, która pojawiła się niedawno na naszym rynku w ramach nowego cyklu dla dzieci wydawnictwa Egmont. Komiks z segmentu tych łatwych i przyjemnych, po które powinno się sięgnąć, pragnąc chwili rozrywki dla swojej latorośli. Tak samo, jak w przypadku wcześniej zrecenzowanego „Króla Lwa” nie ma zbyt wielkiego sensu rozpisywać się na temat samej fabuły tego dzieła. Animacja z początku lat 60-tych i dziesiątki przeróżnych późniejszych adaptacji (włącznie z genialnym filmem z 1996 roku) wywindowały tytuł do miana kultowego, którego znają wszyscy. Jeżeli jednak gdzieś uchował się ktoś, kto nie miał okazji poznać przygód gromadki uroczonych psiaków, to lepiej nie ma do tego lepszej okazji. Komiks na około 50-u stronach w dość zwięzły sposób prezentuje najważniejsze elementy historii. Trzeba być jednak świadomym tego, że ograniczone miejsce wpływa na „głębię” scenariusza, który jest dość mocno odchudzony. Niestety nie sprawdza się to tak dobrze, jak w „Królu Lwie”. Fabuła wydaje się być trochę zbyt szarpana i niepozwalająca poznać wszystkich ciekawych wątków. Nie oznacza to jedna, że album nie jest wart uwagi. Nadal powinien on zapewnić chwilę rozrywki dziecku, najlepiej jednak aby po niego sięgać znając animację czy film. Kolejny raz bezsprzecznie najlepszym elementem komiksu jest jego oprawa graficzna. José Ramón Bernardo wykonał kawał solidnej pracy, tworząc rysunki którym nie można niczego zarzucić. Jego styl przypomina trochę grafikę z klasycznej animacji, jest jednak dopasowany do współczesności i wymogów obecnych odbiorców. Pozytywne odczucia wzbudza również samo wydanie, które na początek oferuje galerię postaci z krótkimi opisami, a na koniec małą galerię grafik.