Wanda Hagedorn, autorka głośnej „Totalnie nie nostalgii” (porównań do której najnowsze dzieło autorki się nie ustrzeże), powraca z nowym komiksem. Komiksem innym, a jednocześnie takim samym, jak poprzedni. Jeśli więc kupiło Was tamto dzieło, „Twarz, brzuch, głowa” to rzecz dla Was. Jeśli nie, to dzieło także Was nie kupi. Choć jednocześnie warto jest tej opowieści się przyjrzeć i wyrobić sobie własne zdanie.

Hagedorn po raz drugi umieszcza swoje problemy w komiksie. Może traktuje to jako autoterapię ?

Wcześniejszy Pan wypowiedział się w dość żenujący sposób i nie należy brać poważnie takich prawicowych infantylizmów. Bardzo fajnie czyta się ten komiks, ale treść ewidentnie skierowana jest w stronę kobiecej części i gniew kipiący ze słów autorki męskiego odbiorcę może bardziej zniechęcić, niż uświadomić. Podobało mi się skonstruowane hasło ukobiecenia, podobał mi się termin mansplaining - sam mam ten problem, śledziłem ze zmieszaniem opowieść o twarzy i oszczykiwaniu się botoksową otuliną. Mam nadzieję, że pani Hagedorn nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa i wolałbym, by nie traktowała facetów jak chłopców z przerośniętym ego i wątlutkimi rozumkami. Rozumiem potrzebę ekstremizmu, wykrzyczenia tego, co tak wkurwia, że aż łzy lecą z oczu. Tak już jest, trochę wypadałoby zmienić, a już na pewno potrzebne jest uświadamianie, że rzeczywistość nie jest taka, jakbyśmy sobie życzyli i nie wszyscy potrafią być od linijki. Nie bardzo widziały mi się rysunki, dość słabe. Za to jedna gwiazdka mniej. To komiks i strona wizualna jest ważna, a rysunki Oli Szmidy jakoś mi nie podeszły.

Rewelacyjny komiks dla kobiet, bez permamantnej rzezi i ogólnej przemocy, której doświadczamy w większości komiksów - głównie na polskim rynku. Warto się z nim zapoznać i dla poszerzenia świadomości, jak i dla nieoklepanego stylu rysunkowego. A opinie dziadersów olać. Robić swoje. Poszerzać horyzonty.