Obawiam się, że będzie to przerost formy nad treścią.

Czuć tu trochę Jima Jarmusha + Gregga Araki'ego, ale przede wszystkim czuć BRECHTA EVENSA. Niesamowite ilustracje, piękne kolorki, gość ma swój unikalny styl. Komiks równie dobry jak Pantera, chociaż też i inny, nie zawiodłem się. A Gildia mistrzostwo świata- premiera 23 grudnia, a 24 komiks był już u mnie.

Marcel, może na drugi raz przeczytasz przed wystawieniem 1/5?

Przeczytałem, a zdanie podtrzymuję.

Każdy kto miał w swoim życiu epizody włóczenia się po klubach i knajpach, doceni tą eksplodujący feerią barw, choć koniec końców również gorzką opowieść. Polecam, choć wiem, że nie jest to komiks dla każdego.

Nie piszę o treści bo jeszcze nie czytałem. Piszę natomiast o wydaniu. Dlaczego taki format? To tak jakby wydać Hard Boiled z pracami Geofa Darrowa w formacie którym traci się cały kunszt szczegółowości artysty. Zupełnie bez sensu. bardzo, bardzo duży minus za format. Prace są namalowane czasami bardzo gęsto i bardzo szczegółowo tak jak i tekst. Przez co mija się to z przyjemnością obcowania z tą pracą.

Może niektórzy nie zauważyli, ale to jest KOMIKS. Co prawda rownież w przypadku tego rodzaju artystycznej ekspresji zdarza się przerost formy nad treścią, ale łatwo to pomylić z sytuacjami, kiedy forma niesie tej treści całe mnóstwo. Jak można to przegapić w tym akurat komiksie, skoro barokowe rozbuchanie formy jest tak ewidentne, gdzie forma jest aż tak zgrana z przekazem, że wręcz go zdominowała, dając okazję do zupełnie innego rodzaju wrażeń. Kolorowy, narkotyczny i wciągający świat, w którym ludzie na chwilę zatracają samych siebie - no i jak to niby miało być pokazane, jeśli nie przez rozbudowanie formy? Skoro takie nocne szlajanie się polega właśnie na zresetowaniu siebie, zatraceniu swojej treści, zatopieniu się w formie, dekonstrukcji własnego ja i poskładaniu się na nowo z rana, odrzucając to, co boli. No litości. To prawda, że jest to ukazanie nocnego imprezowania w pigułce i w jego istocie. Tym, którzy widzą w tym przerost formy nad treścią, radziłbym jakiś konkretny melanż i zeszmacenie się. Rozebranie swojego ja na części to najpewniejsza droga do samoświadomości. Nie spinajcie się tak, nie traktujcie siebie poważnie. Bo wcale wasza treść wcale nie jest aż tak istotna, żeby była ważniejsza od formy. Forma was przeżyje. I wcale nie jesteście tak poważni w kontekście zarówno jednostkowego życia, jak i wieczności, jak się wam wydaje. Ten komiks pozwala to zrozumieć.