Ja po prostu lubię takie historie, dziejące się niby daleko, ale przedstawiające zwykłe ludzkie dramaty, tragedie, ale i sukcesy. Humor przeplata się z poważnymi motywami, dość dobrze wpasowanymi w całość wątkami politycznymi i fragmentami fikcyjnego fanzina bohatera powieści, a wszystko to narysowana w prosty, mocno naturalistyczny sposób.

"Komu polecam lekturę „Ciemności Smalandii”? Na pewno dorosłemu, ale zarazem dojrzałemu emocjonalnie fanowi komiksów obyczajowych, które nie odstraszą ściany tekstu, oraz prosta oprawa graficzna. Czytelnikowi, który wymaga, by pochłaniana przez niego lektura nie było kolejną, którą po skończeniu odłoży na półkę i o niej zapomni. Osobie, której nie przeszkadza, gdy są poruszane wątki LGBTQ+, czy gdy autor w sposób bardzo naturalistyczny pokazuje bardzo obrzydliwie czynności fizjologiczne, które nie są obce nam ludziom, a które ukazane na kartach komiksu mogą w delikatnym czytelniku wzbudzić zgorszenie czy też wstręt. Komiks Bromandera to także bardzo dobra kronika pokazujące różne etapy życia pojedynczej jednostki ludzkiej, by na jej przykładzie pokazać trudną, brutalną diagnozę tego, jak obecnie wygląda współczesność w Północnej Europie, a dokładnie w Szwecji. " - fragment mojej recenzji dla bloga Comixxy Ocena 11/10 lub 6/5

Zdecydowanie, mimo że tekstu nie jest za dużo, są momenty zbyt przegadane. Przyznam, że zin Twarz, który poznajemy niby w całości, nieco mnie zmęczył, bo historie w nim zawarte są mniej niż szczątkowe. Nie mam problemu z tematem LGBT, tyle że zbyt natarczywy natłok naturalistycznych scenek nieco przyćmił wydźwięk tego, co ma być głównym przekazem, czyli młodzieńczy chaos ideologiczny i haniebną samotność Erika, jego nieprzystosowanie, bujanie wyłącznie na poziomie idei itd. Każdy po przeczytaniu komiksu porusza się w jakimś korku frazeologicznym, stosując wyrażenia, że Erik robi straszne rzeczy... Przed lekturą spodziewałem się, że obetnie komuś głowę i do niej nasra, a tu wystarczy pokazać siusiaka i już... Przez te gówniarskie prawicowe idiotyzmy nie potrafiłem jakoś przykleić się do głównej postaci. Erik zbyt mocno mnie irytował, bym mu współczuł czy coś. Fajnie za to był pokazany jego pobyt w mamrze. No i relacje z ojcem. Finał niezły, wydźwięk mocny, ale nie jest to komiks tak doskonały, jak go oceniają. Mam wrażenie, że jak ktoś dokonuje prezentacji bolączek geja, to już ociera się o bramy niebios. Komiks jest dobry, symptomatyczny, ale wiele mu do doskonałości. No i odradzam, jak ktoś czuje sraczkę, słysząc LGBT, zdecydowanie nie udźwignie treści, bo do lektury koniecznie potrzeba mocno otwartej łepetyny. Więcej niż mocno... No i wielka szkoda, że tłumacz nie pokusił się o przetłumaczenie całego fragmentu tekstu utworku Burzuma. Aż do tej pory nie miałem świadomości, że Varg wykrzykiwał aż takie pierdoły, he he.

Rysunki słabe, nie będzie się chciało na pewno wracać, te ziny twarze, jeśli się pominie, nic się nie stanie, w sumie męczą tylko; poza tym, ciekawie. Ten typ równocześnie wkurza, irytuje; tak że masz ochotę mu skleić liścia; a potem jednak się zastanawiasz i robi ci się go żal. Parę gejowskich scenek, przemoc i no.. (wiadomo co xd), gdyby to było ładnie narysowane, myślę, że robiłoby wrażenie, a tak, no to jest ciekawie, no, poznajesz perypetie tego zagubionego geja, czyta się dobrze, ale do arcydzieła daleko.

Te scenki gej-porno chyba tylko po to, żeby przyciągnąć widza. Historia ciekawa, czasem żal głównego bohatera. Rysunki takie sobie, ale rozumiem zamysł (choć pewnie połączony z brakiem talentu rysowniczego). Gdyby nie marchewki, butelki i lody ze śmietaną było by 4/5 a tak daje 3