Pamietam, i wspominam, b.dobrze New X-Men z wyd. Dobry Komiks. Glowna antagonistka, tj. Cassandra Nova i jej Sentinele to bylo prawdziwe "WOW". Potem mielismy reedycje w postaci WKKM i cd. W koncu mamy kontynuacje, pomijajac Muchowska reedycje, dalszych zmagan z Nova. Mozna smialo powiedziec, ze najlepsze bylo za nami, bo pojawienie sie blizniaczki Charles'a i jej morderczych maszyn bylo prima sort posrod przygod X-Men, natomiast kontynuacja watkow, plus Sh'iar, ktorych nie darze zbytnia sympatia fabularna, to troche stagnacja w akcji. Niby sie cos dzieje, ale nie jest to tym, czym bylo na poczatku. Mimo to mocne 4+, naciagane 5- za Fantomexa, oraz za to, ze Morrisonowi, co nie jest latwe, udalo sie stworzyc komiks, ktory trzyma sie przyslowiowej kupy. Polecam! Sklep Gildia niezawodny jak zawsze.

Czy wydanie muchy zawiera jakieś materiały niewydane wcześniej w pl? (Wkkm np)

Komiks nadal trzyma poziom, choć zgadzam się, że pierwszemu tomowi, który był wybitny, już nie dorównuje

New X-Men #2: Piekło na Ziemi zbiera rozdziały, które pierwotnie pojawiły się w zeszytach od 122 do 133 numeru. Fabuła skupia się tutaj głównie na dwóch bardzo ważnych dla sagi Morrisona wątkach. Jednym z nich jest dalsze rozwinięcie konfliktu mutantów i Cassandry Nova (siostry bliźniaczki Xaviera). Całość tej historii z każdą kolejną stroną jest coraz bardziej zaskakująca i zmierzająca do naprawdę mocnego finału. Drugim z kolei jest skupienie się autora na korporacji X i pokazaniu jej ogromnych wpływów, które będą miały znaczenie zarówno dla samych mutantów, jak i całego świata. Wątek ten jest również doskonałym wprowadzeniem do świata komiksu nowej ciekawej postaci (Fantomexa). Początek drugiego zbiorczego tomu serii New X-Men jest kontynuacją wydarzeń ukazanych w części pierwszej. Nie powinno się więc sięgać po tytuł bez znajomości jego poprzedniej odsłony. Biorąc pod uwagę dwa wspomniane powyżej wątki, tom ten stanowi również bardzo ważny element dla całej historii napisanej przez Morrisona. Twórca w naprawdę dobrym stylu łączy tutaj bowiem zakończenie jednej historii i rozpoczęcie innej, tworząc tym samym pośredni album spajający cały scenariusz. Nie jest to oczywiście wszystko, co ma do zaoferowania czytelnikowi G.M. Stworzona przez niego opowieść łączy tutaj głębszą filozofię, odrobinę komiksowej poetyckości i całą masę widowiskowej superbohaterskiej akcji. Mieszanka ta tworzy naprawdę wyśmienitą i mocno angażującą treść, którą pochłania się z niekłamaną przyjemnością. Prawie każda strona pokazuje geniusz twórcy i utwierdza czytelnika w przekonaniu, że Morrison to jednen z topowych komiksowych autorów. Obok samej akcji należy tutaj również docenić starania autora o mocne jakościowe rozwinięcie dialogów, które dobrze oddają skomplikowane relacje zachodzące pomiędzy poszczególnymi postaciami. Niestety w parze z genialnością scenariusza nie idą równie ekscytujące rysunki, chociaż jest to sprawa mocno subiektywna. Prace Quitelya, Van Scivera, Leona czy Igora Kordeya trudno określić mianem brzydkich, nie zawsze jednak doskonale dopasowują się one do treści. Największy problem z kontrastem na linii historia-rysunki występuje przy dziełach Kordeya, którego styl artystyczny jakoś niezbyt mocno do mnie przemawia. Dużo lepiej sprawdzają się tutaj prace Franka Quitelya, które potrafią przyciągnąć uwagę czytelnika.

Gorszego syfu dawno nie czytałem (a lubię X-Menów). Fabuła bezdennie głupia, absurdalna i bełkotliwa. Jaki cudem ten komiks cieszy się taką popularnością? Rysunki po prostu paskudne. Quitely jeszcze ujdzie w tłoku, ale reszta to jest jakaś amatorszczyzna, tak jakby gości dopiero uczyli się fachu, a tu nagle dostali X-Menów do rysowania. Wolałbym już jakąś prostą, przygodową papkę w stylu Ultimate X-Men. Z Astonishing X-Men nawet nie ma co porównywać, kompletnie inna liga. Omijać tego gniota szerokim łukiem.

Grant Morrison i wszystko jasne. Wybitne arcydzieło! Przygody mutantów, jakich się obecnie nie pisze. Musiszmieć!