Tytułowe Bractwo Magów od tysięcy lat w tajemnicy broni ludzkości przed licznymi magicznymi niebezpieczeństwami. Jak to zwykle w komiksach bywa, w pewnym momencie „obrońcy” sami stają się celem ataku. Groźny przeciwnik w krwawy sposób eliminuje kolejnych członków bractwa. Zamaskowany morderca w weneckiej masce oraz kobieta w stroju rodem z zabaw sado-maso, wydają się niepokonani, a ich głównym celem jest zdobycie potężnej księgi, która może zniszczyć cały świat. Mark Millar zdecydowanie potrafi kreślić mocno rozbudowane światy, w których dynamiczność przygód bohaterów odkrywa bardzo ważną rolę. Doskonałym przykładem tego jest właśnie recenzowany komiks, gdzie stosunkowo krótka historia, pełna jest dramaturgii, dynamicznych scen (często mocno brutalnych) i zaskakujących zwrotów akcji. Jego umiejętność prowadzenia wartkiej narracji i pokazywania głębi stworzonych światów, w wielu przypadkach można uznać za ogromną zaletę. Tutaj jednak „przepych twórczy” mocno obniża jakość dzieła. Pochłaniając kolejne strony tytułu, widzimy jego „wielkość”, jednak zbyt szybkie przeskakiwanie pomiędzy różnymi scenami, powoduje niepotrzebny twórczy chaos. Szybko dopada nas tutaj wrażenie czytania historii, w której jest zbyt dużo dziur, które należy samemu łatać, dopowiadając sobie niektóre elementy. Nie zabraknie tutaj również silnego odczucia déjà vu, co nie jest niczym nadzwyczajnym, biorąc pod uwagę wyraźne inspiracje twórcy innymi popularnymi popkulturowymi dziełami. Pewną wyczuwalną łyżką dziegciu są tutaj również bohaterowie (w ujęciu grupowym), którzy najdelikatniej pisząc, nie należą do najlepiej nakreślonych. Stara gwardia magów kurczowa trzymająca się swoich przestarzałych zasad jest tutaj pokazana tylko jako element podkreślający „młode pokolenie”, które jak łatwo można się domyślić, każdą sprawę chce rozwiązywać szybko i najlepiej siłowo (dość mocno przypominają oni młodych X-Menów). Schematyczność bije tutaj mocno po oczach, co przekłada się również na poziom dialogów. Wiele do życzenia pozostawiają również „czarne charaktery”, których motywacje są naiwne (żeby nie napisać idiotyczne). Poziom jakościowy komiksu The Magic Order: Bractwo Magów znacząco ratuje jego warstwa graficzna, która prezentuje się wyśmienicie. Francuski rysownik Olivier Coipel, kolejny raz pokazuje, że umieszczanie go w gronie najlepszych współczesnych komiksowych artystów, nie jest wyróżnieniem zbyt przesadzonym. Jego styl podkreślający zarówno magiczność prezentowanego świata, jak i jego mroczną i krwawą stronę, potrafi naprawdę zachwycić. Realistyczna kreska łączy się tutaj z pewną dozą twórczego artyzmu, czego uzupełnieniem są iście filmowe kadrowania (mająca duże znaczenia w prezentacji dynamicznych scen). Przysłowiową wisienką na torcie wspaniałych rysunków, jest zastosowana paleta barw ( Dave Srewart), która jeszcze mocniej podkreśla ich piękno. The Magic Order: Bractwo Magów to komiksowy średniak z ciekawym zarysem fabularnym, masą dynamicznej akcji i świetną oprawą graficzna, któremu brakło jednak „odrobiny dopracowania”, aby znaleźć się w gronie dzieł bardzo dobrych (nie mówić już o wybitnych). Mamy więc tutaj pewien dysonans poznawczy, z jednej strony tytuł zapewnia chwilę intensywnej rozrywki (raczej jednorazowej) i wart jest przeczytania, z drugiej od kogoś takiego jak Mark Millar można wymagać o wiele więcej.

Zgadzam się z przedmówcą, bardzo dobry komiks, świetna kreska, klimat, scenariusz obfitujący w zwroty akcji. Pracy Coipela komentować nie trzeba - jeśli ktoś miał styczność z tym artystą, wie że komiks ma oprawę najwyższej jakości. Millar też stanął na wysokości zadania - jasne, że nie jest to najambitniejszy jego twór, ale w swej kategorii komiksu rozrywkowego dla dorosłych spisuje się na medal. Nie można zarzucić komiksowi miałkości scenariusza, bo ten jest bardzo ciekawy, zarówno jak bohaterowie, z rewelacyjną Cordelią na czele. To tzw. bohaterka ze skazą, daleko jej do ideału, ale jej wewnętrzna walka aby być kimś lepszym jest równie ciekawa jak magiczna walka z potężnym przeciwnikiem. Warto sięgnąć po ten komiks: dość powiedzieć, że nie tylko nie mogłem się od niego oderwać, ale szybciutko zamówiłem tomy 2 i 3. I domówiłem czwarty jak tylko się pojawił (wszystkie po angielsku, nie jest więc to recenzja polskiego wydania). Każdy kolejny jest równie dobry, wciągający i zaskakujący. Jestem zaskoczony, bo nie spodziewałem się że komiks o ludziach wymachujących różdżkami tak mi się spodoba. Po prostu nie moje klimaty, a tu proszę - Millarowi się udało.