Nie jestem fanem „Star Warsów”. Filmy obejrzałem i tyle, komiksy i powieści, które wpadły mi w ręce przeczytałem albo i nie i w większości o nich zapomniałem (taka była ich wybitna jakość), ale jednak wciąż do nich wracam. Czasem nawet z ochotą. Szczególnie do nowych komiksów spod szyldu Marvela, wydawanych obecnie, po odzyskaniu przez wydawcę praw do tytułu, bo ich twórcom udała się rzecz niemal niemożliwa: stworzyli dzieła równie dobre (a czasem nawet lepsze), co pierwowzór. Pierwowzór mający swój urok, nie przeczę, ale przereklamowany. Oczywiście „Poe Dameron” to cykl słabszy od świetnych „Star Wars”, „Lord Vader” czy „Doktor Aphra”, ale nadal wart uwagi. Szczególnie jeśli lubicie najnowszą gwiezdnowojenną trylogię, bo to w jej realiach dzieje się akcja. W tym tomie zaś dostajemy porcję wydarzeń dziejących się równocześnie z pierwszymi dwoma jej odsłonami.

W bliżej nieokreślonych rejonach galaktyki, część niedobitków Ruchu Oporu, na pokładzie Sokoła Millenium, stara się odpocząć i zapomnieć niedawną bitwę na Crait. Jednym z nich jest tytułowy Poe Damerona, który za namową Rey, opowiada o swoim zadaniu zdobycia mapy prowadzącej do Luke'a Skywalkera. W jego historii nie mogło zabraknąć wspomnień o pojmaniu przez Najwyższy Porządek i pierwszym spotkaniu z Finnem, które nie skończyło się nazbyt szczęśliwie. Nadmiar wspomnień i chwilę relaksu przerywaj jednak wezwanie pomocy wysłane przez członków Eskadry Czarnych, który zostali wysłani na specjalną i mocno niebezpieczną misję. Na samym wstępie kilka informacji dla osób niezbyt obeznanych w tematyce Nowego Kanonu. Recenzowany tytuł jest trzecim i ostatnim tomem serii przygód Poe Damerona, który zamyka zarówno jego historię, jak i opowieść o Eskadrze Czarnych (całość skonstruowana jest w taki sposób, że tytuł można czytać bez znajomości wcześniejszych części, chociaż pewne elementy będą wtedy dla czytelnika trudne do zrozumienia). Scenariuszem po raz kolejny zajął się nikt inny jak Charles Soule. Podzielił on swoje dzieło na trzy zasadniczo wyróżniające się części. W pierwszej z nich tak jak zostało to już wspomniane, mamy do czynienia z obrazem doskonale znanych z filmów. Na całe szczęście twórca nie idzie najprostszą możliwą ścieżką i nie tworzy swojego dzieła metodą kopiuj - wklej. Owszem widzimy tutaj fragmenty znanej historii, jest jedna ona w pewien sposób uzupełniona. To, co można było widzieć na ekranie kina, jest pełne mniejszych lub większych luk fabularnych oraz całej masy niedopowiedzeń. Powstałe dziury łatają liczne książki i komiksy i tak też jest i w tym przypadku. Soule cofając się w przeszłość i pokazując poczynienia Damerona, stara się jednocześnie dodać tutaj pewne historie uzupełniające, które prezentują się naprawdę dobrze. Jedną z ciekawostek będzie np. możliwość zobaczenia jak plany Bazy Starkiller dostały się w ręce Ruchu Oporu, oraz zobaczenie części samej bitwy z troszkę innej strony. Drugi poruszony tutaj wątek skupia się bezpośrednio na Eskadrze Czarnych, którzy wyruszyli w bezkres galaktyki z tajną misją otrzymaną od samej Lei Organy. Nie można tutaj zagłębiać się w szczegóły tak, aby nadmiernie „nie spoilerować”, więc wystarczy napisać, że ten fragment historii jest naprawdę udany pod względem konstrukcyjnym i dosyć dynamiczny. Na sam koniec na czytelnika czeka trzecia krótka historia, dedykowana ewidentnie najmłodszemu czytelnikowi, w której to BB8 dzięki swojej interwencji łączy serca dwójki nieśmiałych członków Ruchu Oporu. Krótki i prosty 4 stronicowy dodatek do właściwej historii nic dodać, nic ująć. Całościowo scenariusz komiksu można ocenić dosyć pozytywnie, należy jednak pamiętać o tym, że nie ma tutaj mowy o czymś naprawdę „wybitnym” i raczej tytuł kierowany jest do „młodzieży”. Jest to jednak moje mocno subiektywne odczucie. Szczególnie że moim zdaniem cały Nowy Kanon od momentu przejęcia przez Disneya, stara się być nadmiernie dostosowany do potrzeb naprawdę szerokiej grupy odbiorców (jak coś jest dla wszystkich to…). Jeśli chodzi o oprawę graficzną zeszytówki, za którą odpowiedzialny jest Angel Unzueta, prezentuje się ona poprawnie. Jest to chyba najlepsze z możliwych określeń tego co otrzymujemy, na kolejnych stronach tytułu. Kreska jest wyrazista, z pewnymi mniejszymi lub większymi wpadkami, potrafi jednak przykuć wzrok odbiorcy (szczególnie jeśli