Paradoksalnie czyta się to nieźle, mimo, że stawiane diagnozy są wprawdzie oczywiste a nawiązania do bolączek współczesności dość błahe. Mam wrażenia, że autor ma na końcu języka "kiedyś to były czasy, teraz to nie ma...". Rysunki są pieczołowite, dopracowane, kolory przemyślane i "narracyjne", ale brak im jakiejś oryginalności. Wszystko razem jest jakby niedoprawione, takie jakieś letnie. No i te treści - udało się w tym albumie upchnąć chyba cały kodeks "małego lewaka". Mimo wszystko, jako lektura na leniwy weekend - może być.

Czegoż tu nie ma! Naukowcy bawiący się w boga (to zawsze podnosi mi czerwoną flagę), mało subtelny antykonsumpcjonizm (naprawdę mało subtelny), wyzysk pracowników, genetycznie uczłowieczone zwierzęta i (oczywiście) fantastyczny rasizm, walka o wolność waszą i naszą i rewolucja zjadająca własne dzieci... Dużo tych grzybów w barszczu, podawane łopatą, niespecjalnie się to klei. I bohaterowie dość nijacy. I motywacje mało przekonujące. Historia trzeszczy. Jestem dużym lewakiem i zwyczajnie w niektórych momentach przewracałem oczami. Autor się na swych narracyjnych ambicjach wykopyrtnął, niestety. Niemniej rysunki dają radę. To ładny album, wydać włożoną weń pracę. Jest tu kilka ciekawych wizualnie scen. Zwłaszcza sekwencja otwierająca (to z niej przykładowe plansze). Ostatecznie to jednak rozczarowanie.

Naprawdę solidna pozycja z gatunku sci fi. To prawda scenariusz nie jest wybitny, ale pamiętajmy, że jest to komiks jednego autora i w przypadku Bableta ilustracje są mocniejszą jego stroną (gdzie np w autorskich pracach Jeffa Lemire mamy super scenariusz i dialogi, ale rysunki do realistycznych i super złożonych nie należą), ale sama historia jest spoko i zrealizowana bez zastrzeżeń. Największe wrażenie robi w Shangri-la wstęp i epilog, ale ogólnie całość dobrze się czyta, szczególnie jak komuś przejadły się komisy powstające w zeszytach czy rozdziałach, tutaj mamy zdecydowanie powieść graficzną. Co do tematu i samej intrygi - tak, nie jest to zbyt odkrywcze, mamy krytyka konsumpcjonizmu i bezmyślne masy kontrolowane przez nieliczną elitę itd Komentarze o lewactwie itp traktowałbym z przymrużeniem oka - równie dobrze można by je próbować kierować pod adresem Roku 1984 czy chociażby V jak Vendetta...

Młodzież wychowano nam w turbokapitalistycznym i hurrapatriotycznym systemie, który wszelkie przejawy krytyki społecznej każe traktować jako zgubne „lewactwo” (słowo-wytrych, które oznaczać może dzisiaj każdy pogląd „na lewo” od Pinocheta, czy Korwina). Ironią losu jest fakt, że tego rodzaju żałosne lenistwo umysłowe uchodzi dzisiaj za „samodzielne myślenie”, a posługiwanie się najbardziej prymitywnymi kliszami za intelektualną głębię. Z PRL pamiętam, że krytyka jedynie słusznego systemu była kwalifikowana przez władze jako „reakcja” i bez mała faszyzm. Tyle że większość młodych ludzi nie traktowała tego poważnie. Oto paradoks - system faktycznie autorytarny pozostawił całkiem spory obszar umysłowej wolności, podczas gdy rzekomo otwarta na dyskurs liberalna demokracja wyhodowała stada bezmyślnych potakiwaczy. Współczesny jedynie słuszny system okazał się sprawniejszym narzędziem prania mózgów - sporej części baszej niezbyt rozgarniętej umysłowo młodzieży udało się wmówić, że neoliberalne dogmaty to świętość i największe osiągnięcie ludzkiego rozumu, a każdy kto te brednie kwestionuje to „lewak”. Smutny przykład konformizmu i ignorancji sprzedawanych jako indywidualizm i przenikliwość.