Śmiało można powiedzieć że dla antykatolików Judasz jest ŚWIĘTY. Rysunki okropne. Oczywiste że taki wydawca jak Kultura GNIEWU nie wyda Biblii w komiksie. Nawiasem mówiąc kiedy pierwszy raz usłyszałem nazwę Kultura GNIEWU miałem świadomość czego spodziewać się.

Kiedy dobrze o jakimś dziele – nieważne, czy o jego rysunkach, fabule czy może ogóle – wypowiada się jakiś uwielbiany przez czytelnika autor, odbiorcy nie potrzeba już większej rekomendacji. Oczywiście każdy z nich wie, że równie dobrze może to być szczera polecanka, co tekst skrojony na zasadzie bo wydawca / kolega autor / ktoś z rodziny kazał, jednak staje się to rzeczą drugorzędną. W końcu może rzeczywiście coś w tym jest? Za Judasza złapałem jako pierwszego z nowego rzutu komiksów od Kultury Gniewu przez słowa: Jakub Rebelka to szalony geniusz. W jego rysunkach dużo się dzieje, a zarazem każdy z nich jest na swój sposób kojący i urzeka pięknem. Jak on to, u diabła, robi? Słowa samego Mike’a Mignoli – tak, tego, który dał nam Hellboya, BBPO czy miniserię Batman: Zagłada Gotham. I trochę trudno mi się z nim zgodzić, bo nasz rodak wypada tu nieco słabiej, niż w jego wcześniejszym albumie Miasto psów, ale i tak album dostarczył mi naprawdę niezłej rozrywki.

Ot, autor przelał na papier swoje przemyślenia na temat determinizmu wykorzystując kilka powszechnie znanych postaci fikcyjnych a Jakub Rebelka znakomicie to zilustrował. I to wystarczy, czyta i ogląda się z prawdziwą przyjemnością.

Fabuła trąci nieco tanią eschatologią, otwiera dawno już otwarte drzwi, więc ciężko mówić tu o jakimś oryginalnym koncepcie. Sam koniec jest konsekwentnym efektem krojonego od samego początku zamysłu scenarzysty. Rysunki są proste, ale niesamowicie podkreślają treść i nadają opowieści fantastycznego klimatu. Te całe pierdy, że Kultura Gniewu ... ble ble z pierwszej recenzji należy pominąć milczeniem, bo wypowiedź była infantylna. "Judasz nie jest jakimś arcydziełem, niemniej daje radę i czyta się go sprawnie i z przyjemnością. Przekaz jest odgrzewanym kotletem, bo to historia, którą przypomina się corocznie w okresie Wielkanocy, fajnie jednak, że oszczędzono sobie idiotycznego patosu i nadmiaru utylitarnego nawracania czytelnika. To ciągle ma być rozrywka, tyle że z elementami chrześcijańskiego mambo dżambo.

Ciekawe rozwinięcie jednego z najważniejszych wątków biblijnych.