"Na granicy parku narodowego w dzikiej alpejskiej dolinie pasterz zabija wilka, który porwał jedną z jego owiec. Ponieważ pasterz nie może zmusić się do zabicia wilczego szczenięcia, zaczyna się ambiwalentny związek między nimi, oparty na nienawiści. Kiedy pasterz poluje na wilka w ośnieżonych górach, wpada w kłopoty i tylko wilk może go uratować...". Do tego realistyczna kreska.

Temat ekologii i relacji człowiek-natura jest w ostatnich latach bardzo modny. I dobrze, bo są to kwestie, nad którymi zawsze warto się pochylić. „Wilk”, choć reklamowany jako komiks ekologiczny, skupia się jednak bardziej na tej drugiej kwestii. Co nie zmienia faktu, że to kawal dobrej powieści graficznej, w której nie brak akcji, nuty grozy i wątków… rodem z filmów Disneya.

Marna jakość papieru znacznie pogarsza odbiór fabuły; duże rozczarowanie. Na takim papierze to drukowano 'Żbiki' w PRL-u.

Nie oceniam jakości komiksu, ale skandaliczną jakość jego wydania. Jak można drukować komiks na takim papierze? Zdecydowanie odradzam.

Po entuzjastycznych recenzjach sięgnąłem po ten komiks i spotkało mnie rozczarowanie. Może zabrakło mi ekologicznej wrażliwości, ale nie powalił mnie ani scenariusz w stylu „stary człowiek i góry”, ani kreska (nie jestem fanem takiego „malarskiego” stylu graficznego, w komiksach lubię bardziej „czyste” i precyzyjne rysowanie). Jest to moim zdaniem komiksowy przeciętniak i naprawdę zachodzę w głowę skąd to rzekome entuzjastyczne przyjęcie we Francji. Rzecz kończy dość osobliwe posłowie (nie wiadomo czyjego autorstwa, a przynajmniej mnie nie udało się znaleźć w polskim wydaniu takiej informacji), w którym możemy poczytać poczciwe banialuki o harmonii człowieka z naturą („pokój między istotami żywymi” - trudno o większy absurd w stylu szkółki niedzielnej), wywody w stylu ministra rolnictwa o dopłatach dla francuskich pasterzy oraz patriotyczny morał następującej treści: „Na poziomie szeregowych konsumentów najlepszym sposobem dla wszystkich na ochronę zarówno wilka, jak i pasterza jest jedzenie francuskiej jagnięciny”. Ogólnie rzecz biorąc - odradzam.

Można by było określić cały komiks w dość przewrotnej frazie: człowiek wilkowi człowiekiem, a wilk człowiekowi wilkiem. Cała historia zawarta w komiksie jest bowiem samotną walką francuskiego pasterza z wilkiem. Gaspard, którego owce przetrzebiła walcząca o pożywienie dla małych wilczyca, mści się zabijając ją. Jednak ma tyle respektu przed przyrodą, że zostawia szczeniaka, by ten podrósł. Ba, jednego z jego polowań na orły, po których Gaspard jak zawsze zostawia wnętrzności orła dla zwierząt mięsożernych mieszkających w górach, ratuje małego wilczka przed śmiercią głodową. Ale wilczek rośnie, a z nim rośnie apetyt. Kiedy ginie całe stado Gasparda, ten wie już co zrobić: wytropić wilka, zabić, pomścić owce. Choć… przecież one i tak skończyłyby w rzeźni, a za zabite przez wilka owce mógłby dostać odszkodowanie. Czy jego walka ma sens? I czy nie dostanie na to pytanie odpowiedzi szybciej, niż się spodziewa? Więcej na https://www.monime.pl/wilk-rochette-komiks/

Francuski komiks Wilk autorstwa Jean-Marca Rochette’a, który pojawił się na naszym rynku nakładem wydawnictwa Marginesy to pozycja, która w swoim kraju zdobyła naprawdę wielkie uznanie zarówno krytyków, jak i fanów dobrej powieści graficznej. Najprościej tytuł można określić mianem emocjonalnej historii o stracie i zemście, gdzie człowiek i matka natura ogrywają pierwszoplanowe role. Oczywiście jest to bardzo mocne uproszczenie, szczególnie że dzieło ma do zaoferowania naprawdę głębszą treść mocno czerpiącą z artystycznego geniuszu Hemingwaya. Akcja komiksu przenosi nas w wysokie rejony Alp w pobliże masywu Écrins, gdzie doświadczony wiekowo i życiowo pasterz owiec Gaspard, wypasa swoje stado. Od zawsze związany jest on z górami i doskonale rozumie siłę matki natury, stara się więc żyć z nią w pewnej harmonii. Unika on kontaktów z innymi ludźmi, a jedynym jego przyjacielem jest towarzyszący mu pies pasterski. Oboje pilnują stada, które w ostatnim czasie jest mocno przetrzebiane przez grasującego w okolicach wilka. Nieustanne ataki kończą się zabiciem drapieżnika, który okazuje się wilczycą starającą się dbać o swoje potomstwo. Owa sytuacja staje się punktem zwrotnym w życiu zarówno mężczyzny, jak i osieroconego wilczego szczenięcia, które dorastając będzie pielęgnować w sobie chęć typowo ludzkiej zemsty. Mijający czas nieustannie gna losy człowieka i zwierzęcia do ostatecznej potyczki, w której teoretycznie zwycięzca może być tylko jeden. Jean-Marca Rochett stara się poruszyć w swoim dziele dwa w pewien sposób powiązane ze sobą wątki: ten ekologiczny oraz pokazujący skomplikowaną relację zgorzkniałego starego człowieka i natury w mocno Hemingwayowym stylu. Wątek ekologiczny jest tutaj dosyć prosty, śmiało można go nawet nazwać bardzo przeciętnym. Początkowe strony komiksu mogą również dawać mylne przeświadczenie, że autor będzie starał się tutaj stworzyć przesadną ekologiczną opowieść z mocno przerysowanym dobrem i złem, gdzie po ciemnej stronie stoi człowiek. Na całe szczęście szeroko pojęta „ekologia”, jest tutaj zaledwie szkieletem dla bardziej zaawansowanej i dużo ciekawszej fabuły, gdzie zarówno człowiek, jak i natura, pokazują swoje zróżnicowane oblicza. Rochette w rewelacyjny sposób kontrastuje człowieka i tytułowego wilka, pokazując zarówno ich różnice, jak i cechy wspólne. Autor sam mocno związany z górami nadaje dodatkowo całej historii pierwiastka osobistego, co jeszcze mocniej uwydatnia nietuzinkowość dzieła, w którym psychologia „bohaterów” dogrywa istotne role. Z jednej strony mamy zgorzkniałego, osamotnionego, mocno doświadczonego życiem człowieka, który wzorem bohatera powieści „Stary człowiek i morze” podejmuje działania, które mają tutaj mocny wymiar symboliczny. Po przeciwnej stronie pojawia się wilk, który reprezentuje tutaj zarówno dzikość „przyrody”, jak i mocno antropomorficzne cechy ludzkie (jak np. chęć zemsty), nadające całemu komiksowi pewnego wymiaru „baśniowego”. Wszystko to może brzmieć bardzo skomplikowanie, jednak jest bardzo proste i przyjemne w odbiorze, a cała głębia dzieła z każdą kolejną pochłoniętą stroną wydaje się coraz bardziej przejrzysta. Dużą zasługą tego jest bardzo oszczędne szafowanie zarówno dialogami, jak i narracją, których znaczenie przejmują tutaj rysunki. Stare powiedzenie „obraz jest wart więcej niż tysiąc słów” najlepiej oddaje znaczenie ilustracji Jeana-Marca Rochette, chociaż należy brać pod uwagę tutaj to, że nie każdemu taka forma prowadzenia opowieści przypadnie do gustu. W swoich pracach graficznych stawia on na prostotę oraz silną i zdecydowaną kreską, która tworzy naprawdę świetnie prezentujące się realistyczne rysunki zarówno gór, jak i zwierząt i ludzi. Całości dopełnia tutaj rewelacyjnie dobrana paleta barw, której chłodne odcienie jeszcze mocniej pogłębiają wysokogórski klimat dzieła. Wilk to naprawdę świetnie poprowadzona i narysowana emocjonalna „proekologiczna” historia, która potrafi zapewnić zarówno odpowiednią dawkę relaksu, jak i wymusić na odbiorcy chwilę głębszej refleksji. Nie ma jednak co ukrywać, że ze względu na swoją specyficzną tematykę, tytuł raczej kierowany jest tylko do miłośników powieści graficznych gdzie „natura” (w ujęciu przyrodniczym i bardziej ludzkim), odgrywa pierwsze skrzypce.