Jupitery rysowane przez Franka Quietly były tak dobre, że wywalały dziurę w mózgu. Orbita Jowisza wizualnie już taka nie jest. Komiks naprawdę dużo przez to traci. Sama fabuła jest nieco niby bardziej rozwinięta, ale skrótowość do tej pory była raczej zaletą serii. Teraz kolejne zeszyty rysują jakąś udawaną głębię bohaterów, gdzie nie musimy się specjalnie nawet jako czytelnicy umawiać, że w dupie mamy głębię i portrety psychologiczne postaci, które są z gruntu absolutnie absurdalne. Trochę przefiltrowane małostkowe Stany Zjednoczone nie sprawią, że ta opowieść przeistoczy się w epopeję narodową z superbohaterami w tle. Homoseksualny skandal w drużynie był jeszcze ok, konflikt o żonę też ujdzie, ale motyw z Flarą jest tak naciągany, że trudno brać te historie na poważnie. To teledysk, który udaje pełen metraż, ale szału niestety nie ma. Wolałem, jak Millar robił komiksowy teledysk i nie pierdzielił się z fabułą przez bibułkę. To fajny komiks, ale nie wgniata w fotel w żadnym momencie. A szkoda. Taki skurwiel jak Brainwave (Walter) mógłby dostać znacznie szersze pole do popisu. To najciekawszy z super ludków, a majaczy wciąż gdzieś tam w tle.