Jan Mazur powraca z nowym komiksem. Pamiętam, jak swego czasu byłem dość (a może nawet i bardziej) sceptycznie nastawiony do jego albumu Tam, gdzie rosły mirabelki, który fabularnie okazał się jednak bardzo pozytywnym zaskoczeniem. Koniec świata w Makowicach to jeszcze bardziej zaskakujące dzieło. Mazur, pełnymi garściami w warstwie graficznej czerpiący z prac Jacka Świdzińskiego, tym razem także swój scenariusz przygotował w jego stylu. Powstało z tego dzieło o dziwo udane, będące taką swojską odpowiedzią na zapomniany już serial Jerycho i podobne postapokaliptyczne produkcje.

Warstwa fabularna jest więcej niż OK. Nie wybacza się jednak takiego czegoś, że zamiast połączyć siły z kimś, kto potrafi rysować, brnie się w stylistykę, która jednorazowo może być ciekawym zabiegiem, lecz w namiarze oscyluje na poziomie kiczu straszliwego i dziadostwa. Smutne to, szczególnie że scenariusz jest bardzo fajny i jest kilka celnych spostrzeżeń. Nic odkrywczego, tyle że proch i tak dawno temu ktoś już wynalazł, zatem nie ma co przesmradzać. Modlę się, by dobrzy scenarzyści zechcieli połączyć siły z jakimiś rysownikami, a nie udawali komiks autorski. Na dłuższą metę to dość słabe... Może wychodzę na buraka, ale tak myślę i tak czuję.

To nie komiks. To scenariusz do komiksu. Gdyby rysunku nie były na poziomie 6 latka zrobione kilkoma kreskami to mogłoby być ok. Tylko że rysunku tu brak ....