Choć od razu można poznać, że rysował to autor Brygady, czyta się to całkiem inaczej. Brygada prowadziła swoją narrację raczej klasycznie, obrazem i dialogami, pozostawiając sporo niedopowiedzeń. Tu króluje narrator zza kadru. Rama narracyjna bowiem to opowieść snuta przez zamaskowanego bajarza podczas festiwalu świateł. Choć zaczyna się lekko i zabawnie, dość szybko zabawnie być przestaje. A narracja zza kadru zaczynała mnie męczyć. Jest zresztą w Opowieściach scena, w której słuchacze zaczynają narzekać... W tym momencie na scenę wkracza karzrzeł Maluuk i wydaje się, że akcja w końcu nabierze tempa, ale nie. Jeszcze nie. Jeszcze chwilę spędzimy obserwując rozstawianie figur na planszy. Kończąc pierwszą część (to zbiorcze wydanie dwóch albumów), byłem nieco rozczarowany. Owszem, bardzo to ładne, ale sposób narracji mi jednak przeszkadzał. Na szczęście jednak w drugiej części Enrique potrafił to wylądować. Finał jest zdecydowanie udany. Warto zatem. Tym bardziej, raz jeszcze podkreślić muszę, że bardzo to wszystko ładne. Ogląda się z prawdziwą przyjemnością.