Tego się nie da czytać.

Bardzo dobry komiks, z czasów, kiedy jeszcze Morrison umiał zachować równowagę pomiędzy dyscypliną wymaganą do opowiedzenia dobrej, sensownej historii, a tym typowym dla siebie intelektualnym jąkaniem, wskutek którego wyrzuca z siebie 50 pomysłów na stronę, do każdego po 200 interpretacji, w zwiazku z czym faktycznie nie wiadomo, o co temu człowiekowi chodzi i czy o coś w ogóle, bo z powodu tego natłoku to się przestaje niemal od razu trzymać kupy. Przy czym można odnieść wrażenie że, to właśnie te interpretacje się dla niego coraz bardziej liczą, niż sama historia. Do tego są one oparte na zupełnie nieobiektywnych, indywidualnych, arbitralnie narzuconych przez autora znaczeniach, więc robi się z tego zupełnie pusta, skomplikowana układanka nie do rozwiązania, nie będąca niczym innym, jak tylko uzewnętrznieniem ego autora. Zupełnie jakby Morrison w tym co pisze coraz bardziej zapadał się do wnętrza swojej głowy, gdzie tylko on sam ma dostęp. Wtedy dopiero staje się to pustym bełkotem, ze względu na brak klucza, frustrujące jest to, że nikt poza autorem nie ma możliwości odczytać tego właściwie. Takie rzeczy pisze się do szuflady, bo mogą one służyć co najwyżej jako narzędzie własnego rozwoju, a ja wcale nie muszę na to patrzeć. Ale to nie ten przypadek - tutaj akurat mamy świetne historie napędzane oryginalnymi pomysłami, zupełnie niepodobne do czegokolwiek innego, pozostawiające czytelnika w podziwie dla ogromnej wyobraźni i z niedosytem. Rozumiem, że odbiór takiego przekazu może być trudny dla niektórych. Nie rozumiem tylko, czemu mimo to ciągle się z tym męczą i jeszcze próbują narzucić takie spojrzenie innym.

Doczekaliśmy się! Bardzo ciekawy, dobry i inny...

Sam nie wiem, czego się spodziewałem... Po Ostatnim kryzysie od Morrisona nie oczekiwałem jakichś fajerwerków. Komiks koniecznie trzeba czytać na wielkim luzie. Koniecznie też należy jednak ostrzec tych wszystkich czytelników, którzy spodziewają się standardowej historyjki, wypełnionej akcją i fabułą opartą na łańcuchu przyczynowo skutkowym. Doom Patrol taki NIE JEST!!! To coś pomiędzy najbardziej zakręconymi zeszytami Sandmana, a sam nie wiem czym jeszcze. Album najlepiej określa termin DADAIZM, oniryzm, surrealizm. Pseudoakcja jest ekstremalnie wręcz poszatkowana. Kluczem do większości zeszytów jest pojęcie fragmentaryzacji. Tłumacz odwalił absurdalnie gigantyczny kawał dobrej roboty. Tłumaczenie było zapewne uciążliwe i męczące. Połknąłem ten klocek, bo komiks jest gruby jak cegła, praktycznie na raz. Moim zdanie medium komiksu udowodniło, że potrafi ogarnąć surrealizm, jak mało która ze sztuk. A może to jednak Morrison potrafi ogarnąć... nieważne. Powtarzam, to nie jest komiks dla każdego, niezbędna jest pewnego rodzaju wrażliwość i upodobanie do formalnych udziwnień. Nie znaczy oczywiście, że jak komuś się nie podoba, to jest głupi... albo, że jak mu się podoba, to może zapisać się do jakiegoś klubu. Dla mnie jednak ten stek bzdur okazał się nad podziw zjadliwy. Po mojemu to taki mega mega wypas, ale to moje zdanie.

Absurdalny humor i niepowtarzalne postacie to znak rozpoznawczy tej serii. Morrison stworzył dziwny, pokręcony, ale i wciągający komiks.

Zgodzę się z przedmówcą, że autor uderza tu w idealny balans – z jednej strony przedstawione pomysły są cudownie absurdalne, dziwne i fascynujące, z drugiej główną osią komiksu są fenomenalnie napisani bohaterowie. Komiks ten tak mocno zapada w pamięć w dużej mierze sławny z powodu antagonistów z którymi mierzy się Doom Patrol: ludzie-nożyczki, Mr Nobody i jego Bractwo DaDa, Kuba Rozpruwacz lub obraz, który zjadł Paryż to powód dla którego pierwszy tom przeczytałem już tyle razy że chyba nie warto liczyć.