Po okładce i tytule trudno spodziewać się, o czym właściwie traktuje ten komiks. Jakiś gość z nożem, nad nim litery układające się w Nie przebaczaj – pewnie coś w stylu męskiego kina lat 70. i 80., gdzie twardziel (ale taki bardziej swojski, który mógłby rzucić krótkie: bo to zła kobieta była albo lepiej a kto umarł, ten nie żyje) smakuje na zimno swoją zemstę. Myśląc tak o tej opowieści, wcale nie byłem daleki od prawdy. Owszem, rzecz okazała się swoistym westernem osadzonym w realiach międzywojnia z nutką ludowej fantastyki, jednak nadal bliska temu, o czym pisałem. Odkrywczość nie jest więc najmocniejszą stroną tego albumu, jednak to całkiem nieźle wykonana opowieść, którą czyta się szybko i bez znudzenia.

Już patrząc na okładkę widzimy mocny męski komiks, a przewracając karty tylko można się w tym utwierdzić. Nie przebaczaj to dość nietypowym westernem. Pierwsze wydanie komiksu było trzytomowe, ale ja mam już jego drugą, jednotomową wersję. Opowiada o losach rodziny mieszkającej na Kresach Wschodnich po zakończeniu Wielkiej Wojny. Czasy są niepewne, komuniści rosną w siłę i nie będzie dane rodzinie spokojnie leczyć powojennych ran w małym dworku rodzinnym. Kiedy ojciec Tadeusza, Eustachy, odmawia konfiskaty mienia bandzie lokalnego watażki Łazara sprowadza na swoją rodzinę tylko kłopoty. Owdowiała Maria, matka chłopaka, musi od tego czasu tułać się z małym dzieckiem, pomieszkiwać w domu publicznym, przez co powoli wpada w depresję. Jedyną dla niej na krótko ukojeniem jest muzyka Tadeuszowych skrzypiec, dla niego jedynie zemsta na bezdusznym Łazarze. W całej akcji pomaga mu dość tajemnicza Irena Gulkina. Więcej na https://www.monime.pl/nie-przebaczaj-komiks-western/

Nie przebaczaj jak można przeczytać na tylnej okładce, to komiks będący gatunkowo mrocznym westernem mocno inspirowany filmami Tarantino i oryginalną trylogią „Gwiezdnych Wojen”. Takie forma autoprezentacji naprawdę mocno zobowiązuje, można jednak zapewnić, że nie są to przechwałki niemające przełożenia na rzeczywistość. Treść komiksu skupia się na losach rodziny zamieszkałej na dalekich Kresach Wschodnich. Głowa rodu Eustachy po zakończeniu wielkiego konfliktu, z powodu odniesionych ran nie jest wstanie utrzymać żony i dziecka w stolicy. Wracają więc oni w swoje rodzinne strony na wschodnią granicę naszego państwa. Życie na Wschodnich Kresach do najłatwiejszych i najprzyjemniejszych nie należy, pozwala jednak na w miarę spokojną egzystencję i powolny powrót do zdrowia. Wszystko się zmienia, kiedy okoliczne tereny zaczynają być nękane przez bandę komunistów pod wodza niejakiego Łazara. Grupa szczyci się swoją bezwzględnością i krwawymi najazdami na biedne wioski. Taki właśnie los spotyka rodzinę Eustachego, który zostaje brutalnie zamordowany tak samo, jak jego żona. Światkiem bestialstwa jest ich syn Tadeusz, któremu ledwie udaje się przeżyć. Od tego momentu całe jego życia skupione jest wokół jednej czynności – zemsty. Mamy więc tutaj do czynienia ze scenariuszem dość typowym dla wspomnianego gatunku westernu, gdzie motyw zemsty jest wykorzystywany na wszelkie możliwe sposoby. Cała zaserwowana tutaj historia być może do najbardziej odkrywczych i złożonych nie należy, na pewno jednak potrafi ona zapewnić czytelnikowi odpowiednią dawkę emocji, akcji i rozrywki. Na początek czeka na nas solidny i długi wstęp, dzięki któremu nie tylko lepiej poznajemy realia przedstawionego świata, ale również całą gamę emocji, które do samego końca będą targać głównym bohaterem. Twórcy, decydując się na taki „wstępniak”, starają się zaprezentować powody poczynań mężczyzny i na swój sposób usprawiedliwić wszystkie jego działania. „Zemsta” staje się więc tutaj podstawowym wątkiem, wokół którego pojawiają się inne mniej znaczące odnogi fabularne. Sam motyw zemsty został już tak mocno „wykorzystany” w wielu innych tytułach, że tego rodzaju treści nie wzbudzają w większości miłośników dobrej popkultury już większych emocji. Na całe szczęście twórcy tego dzieła obok wyświechtanego wątku chęci wymierzenia „sprawiedliwości”, w naprawdę bardzo dobrym stylu zaprezentowali realia okresu międzywojennego. Jest to element, który ma szansę mocno zainteresować przynajmniej cześć potencjalnych czytelników. Oczywiście nie mamy tutaj do czynienia z komiksem historyczny, więc będą pewne przekłamania, niedopowiedzenia i nadinterpretacje. Nie mniej jednak scenariusz naprawdę intrygująco pokazuje realia tamtego okresu i funkcjonowania ludzi na Kresach, gdzie nic nie było nadmiernie czarno-białe, a życie często wymagało podejmowania skrajnych decyzji. Kuba Ryszkiewicz (scenariusz) nie boi się również dostarczyć odbiorcy naprawdę krwawej i przerażającej treści, która pokazuje całkowite odczłowieczenie niektórych jednostek tamtych czasów, co niestety jest prawdą historyczną. Na pewno więc po tytuł powinny sięgnąć tylko osoby dorosłe. Szata graficzna komiksu utrzymana jest w czerni i bieli, co dodatkowo ma podkreślać mroczny, brudny klimat pokazywanych czasów i wydarzeń. Kreska Marianny Strychowskiej często bardzo twarda przypominająca swoją stylistyką szkic. W miarę kolejnych stron warsztat artystki coraz mocniej się jednak rozwija i potrafi ona kreślić naprawdę dobrze wyglądające plansze, gdzie nie brakuje dużej dawki realizmu, wyrazistości i brutalności. Na pewno grafika doskonale dopasowuje się do serwowanej treści i wspólnie ze scenariuszem tworzy jedną nierozerwalną całość. Nie przebaczaj pomimo swojej pewnej wtórności fabularnej, jest naprawdę dobrym i wartym przeczytania tytułem o zemście i brudnych, brutalnych czasach, kiedy to życie potrafiło niewiele znaczyć. Całość pomimo ponad dwustu stron pochłania się bardzo szybko, a co najważniejsze lektura komiksu zapewnia zarówno odpowiednią dawkę rozrywki, jak i zmusza czytelnika do pewnych refleksji.