„Invincible” bywa określany mianem najlepszej serii superhero. Jak już pisałem, nie zgadzam się z tym mianem, bo nawet jeśli odrzucić dzieła takich legend, jak Alan Moore czy Frank Miller, przylepiając im łatkę komiksów antihero (z czym trudno się zgodzić, bo patrząc na schemat gatunku, Invincible” też byłby do niego zaliczony), twórcy pokroju Marka Millara radzą sobie lepiej, niż Robert Kirkman. Co nie zmienia faktu, że seria ta to kawał świetnego komiksu zarówno dla miłośników superbohaterskich opowieści, jak ludzi nimi znużonych. Jeśli podobały Wam się komiksy pokroju „Czarnego młota”, oparte na żonglowaniu motywami i postaciami wyglądającymi, jak wszystkim doskonale znani bohaterowie, „Invincible” to rzecz dla Was.

Mój powrót do serii po przerwie, powrót udany. Śledzenie dalszych losów Marka to duża przyjemność i mimo dużej objętości, album czyta się bardzo szybko. To taka superbohaterska opera mydlana, ale napisana w bardzo przemyślany i angażujący sposób. Ottley robi coraz lepszą robotę, a Kirkman niczym A.Moore przebija czwartą ścianę, odwiedza uniwersa komiksowych gigantów, wplata powieść sci-fi w treść komiksu. Kawał dobrej komiksowej rozrywki!

Znacznie lepszy niż poprzedni, chaotyczny i skaczący z wątku na wątek drugi tom. Tak jak w pierwszym jest tu konkretna oś fabularna obudowana wątkami pobocznymi. Zaczyna się też klarować główny problem z jakim będzie musiał zmierzyć się w przyszłości główny bohater. Kirkman umie stworzyć na prawdę wciągający świat i interesujących czytelnika bohaterów, natomiast ma też swoje manieryzmy - jak trochę przegadane, czasem nienaturalne dialogi. Przyczepić za to nie da się do rysunków, mam wrażenie że z każdym tomem Ottley jest coraz lepszy. Jest dynamicznie, przejrzyście i efektownie. Do tego piękne, żywe kolory. Czytam dalej "superbohaterską melodramę":)