„Invincible” to seria wyrosła na podobnym gruncie, co na przykład znakomity „Czarny Młota” Jeffa Lemire’a. Jej twórca, autor bestsellerowych „Żywych trupów”, zebrał najróżniejsze komiksowe motywy, które fascynowały go przez lata, wrzucił do jednego garnka, dodał do tego nieco świeżości i sporo własnej, brutalnej estetyki, po czym zmiksował i zaserwował czytelnikom. Mógł wyjść z tego odgrzewany kotlet, na dodatek doprawiony w sposób, który niezbyt do niego pasował, na szczęście całość okazała się bardzo smacznym daniem. I choć ze stwierdzeniem, że to najlepsza seria superhero zgodzić się nie mogę, każdy miłośnik zarówno tego gatunku, jak i opowieści antihero, znajdzie tu coś dla siebie i będzie bawił się naprawdę dobrze.

Tom drugi przygód Marka Graysona. Kolejne gromadzone przez lata motywy i standardy gatunku są dorzucane do historii naszego Niezwyciężonego. Natomiast najmocniejszą stroną albumu jest jego ludzka odsłona. Reakcja Marka i jego matki na trudną sytuacje rodzinną. Życiowe decyzje Atom Eve( że też Supek czy X-men o tym nigdy nie pomyśleli :P). Stopniowo jest budowane Universum Invincible i co ważne z każdym kolejnym numerem, lubimy głównych aktorów tego universum bardziej. Jest fajnie a mam wrażenie że to dopiero wstęp.

Drugi tom "Invincible" podobał mi się mniej niż pierwszy. W pierwszym tomie ciekawa była relacja Marka Greysona z jego ojcem Omni-manem. W drugim mamy wyprawę na Marsa, pojawia się też anty-hero, ale to nie sprawia, że drugi tom jest tak emocjonujący jak pierwszy.

Rozczarowujący drugi tom. Lubię ten świat i jego bohaterów, dlatego przeczytałem do końca, ale momentami się nudziłem i przewracałem strony trochę na siłę. Ten album ma jeden zasadniczy problem, o którym z resztą mówi sam Kirkam w posłowiu: jest tu takie nagromadzenie wątków, nowych postaci i niepowiązanych ze sobą zdarzeń, że ciężko się w to zaangażować. Zanim człowiek zainteresuje się jednym motywem, już jest przeskok do kolejnego i tak do samego końca. Wierzę Kirkmanowi gdy mówi, że ostatecznie to wszystko będzie miało sens i połączy się w logiczną całość, ale tom #2 sam w sobie broni się słabo. Poprzedni stanowił zamknięty "story arc", tutaj nie ma żadnego "arcu", żadnej głównej linii fabularnej. Jest kilka dobrych/zabawnych momentów, ale to zdecydowanie za mało. Największa zaletą komiksu jest warstwa wizualna - coraz lepsze rysunki, świetne kolory, czytelna akcja. Na półce mam już kolejne tomy, więc będę czytał dalej, ale liczę na znaczną poprawę w fabule.